ABC..that easy?

Beste allemaal,

Bij het vorige verhaal werd er onder enkele van jullie al gedacht dat het ’t laatste was. Maar het afscheid van Baglung betekende nog geen einde van Nepal. In tegendeel; ik had nog een maand te gaan. Hier dan dus wel het allerlaatste verslag wat ik lekker compact zal houden

De eerste twee weken in Kathmandu heb ik voornamelijk gewerkt aan mijn interim-report op het kantoor van Plan. Om niet al te diep op mijn onderzoeksresultaten in te gaan, is het toch interessant om te vermelden dat in mijn onderzoek er geen verschil is tussen huishoudens met een hoog en een laag inkomen die hun kinderen wel of niet naar school sturen. Je zou toch denken dat geld de grootste rol speelt: dit is zo, maar het “aanbod van speciaal onderwijs dichtbij huis” speelt een grotere. Ook denkt men vaak dat hoe hoger de kaste of hoe hoger het hoogst behaalde educatieniveau van de ouders hoe groter de kans dat ze hun kinderen naar school sturen. Bij mij was het zo’n beetje 50/50 met een neiging tot het tegenovergestelde.. Erg interessant dus. Het komt er gewoon op neer dat ouders –ook de allerarmste– het beste voor hun kinderen willen, of die nou beperkt zijn of niet. Ze hebben er alleen niet altijd de mogelijkheid voor vanwege de beperking zelf (een blinde kan lastig alleen naar school lopen in dit bergrijke gebied), of het gebrek aan aanbod van speciaal onderwijs zoals ik al zei. Anyhow, er zijn natuurlijk vele andere dingen te vermelden, maar dat laat ik even achterwege

Nadat ik mijn rapport heb ingeleverd, was het tijd voor een pilsje en vakantie! Ik ben met Sanne en Ivo weer richting Pokhara gegaan. Later kwamen er ook nog twee andere meiden die kant op, dus het was weer lekker gezellig! Naast het bootje varen, scooter rijden (okee, voornamelijk achterop zitten..), zijn Sanne en ik op een mooie heldere ochtend naar het uitkijkpunt Sarangkot gegaan. Vanaf hier kan je de bergen van Annapurna en Machhapuchere zien liggen bij zonsopkomst. Dit was echt fantastisch!! In de tussentijd had ik ook besloten – dit idee speelde al erg lang – om de trekking te gaan doen naar Annapurna Basecamp (ABC) wat op 4.130m ligt. Dit was eigenlijk het enige wat ik écht gedaan wilde hebben voordat ik terug zou vliegen naar Nederland. Via het hotel een gids geregeld en zo begonnen Kumar en ik de 8-daagse trekking. De eerste dagen bevond ik me nog in “lager gebied” rond de 1.500-2.000m, wat hier nog volop bebost is. Ik dacht aan het gerucht dat J.R.R. Tolkien waarschijnlijk na zijn bezoek aan Ghandruk de Lord of the Rings heeft geschreven, niks Nieuw Zeeland!

Hoe verder de vallei in, hoe mooier het werd en wéér heb ik een aap gezien! Het is trouwens geen hoogseizoen meer, wat zorgde voor rustige wandelpaden, heerlijk! Toch heeft dat seizoen een reden…: de moesson komt eraan met bijbehorende bloedzuigers en gladde met mos bedekte paden.. Ook is het vaker bewolkt wat vervolgens weer invloed heeft op het uitzicht waar je het toch grotendeels voor doet. Maar wees gerust, ik had het weer eens goed getroffen! Met bewolking is het namelijk heerlijk om te wandelen en een handjevol “zuigers” waren nog wel te overzien. Hoe hoger ik kwam, hoe massiever en je staat versteld van de felgekleurde vogels die je rond ziet vliegen. Op de vierde dag heb ik een Australische en een Britse vrouw ontmoet. Zij hadden vanaf dat punt exact dezelfde planning, dus dat was gezellig voor middag en avonden als we elkaar weer troffen in de lodge na de wandeling. Helaas hadden ze ABC niet bereikt in verband met hoogteziekte, dus dat was wel jammer. Vanaf ABC zie je diezelfde bergen (7.000-8.000m) als vanaf Sarangkot, maar dan van dichtbij, heel dichtbij! Het is lastig om de afstanden nog goed te kunnen inschatten door de weerkaatsing van de zon op de sneeuwtoppen in de vroege ochtend, maar het voelt geweldig om er middenin te staan!! Het was er ’s nachts ook erg koud en ik heb dan ook vol verbazing naar “die Koreaan” staan kijken toen hij zijn meest simpele tentje opzette zonder grondzeil.. Zie foto’s ter illustratie

De dagen erop waren redelijk zwaar door het vele dalen… Gelukkig bracht de “hot spring” in Jinu Dhanda wat ontspanning op de zesde dag. En hoe zwaar het de één na laatste dag ook werd met oneindige treden omhoog, het was het allemaal waard geweest.

Inmiddels spendeer ik mijn laatste dagen weer in Kathmandu en heb ik net mijn tas ingepakt: ik ben klaar om morgen naar huis te gaan. Het was een bijzondere tijd met hoogte- en dieptepunten. Daarnaast was het ontzettend leerzaam op het gebied van onderzoek doen, het onderwerp zelf, maar vooral voor mijn eigen ervaring!

Ik hoop dat jullie met plezier mijn verhalen gelezen hebben en bedankt voor alle reacties!!

Tot snel in NL!!

Liefs!

Bye Baglung!

Hola!

Hier weer een update van mij! Het heeft even geduurd, maar in dit geval geldt: geen bericht, goed bericht! Het is mijn laatste blog geschreven vanuit Baglung en ik moet zeggen dat dat toch raar voelt. Je zal ongetwijfeld denken of ik dan niet blij ben om hier weg te gaan? Ja..en tóch heb ik het de laatste 2,5 week -sinds de laatste blog- erg naar mijn zin gehad. Gezien het afgaan van dorpen voor de enquêtes al even afgerond is (eindtotaal =51

), heb ik sindsdien in de ‘kleine wereld van Baglung' geleefd met elke dag precies hetzelfde ritme. Rond dezelfde tijd wordt je wakker, krijg ik ontbijt met thee bij Mandira (die beneden woont). Rond dezelfde tijd lopen we naar kantoor en zeg ik dezelfde mensen gedag. Bij aankomst zitten we even buiten en rijdt de gele schoolbus op hetzelfde tijdstip voorbij die de kinderen gaat ophalen. Eenmaal binnen achter ons bureau komt ook altijd weer dezelfde opmerking: 'there is no power, what can I do until 10h??' door Mandira. Hoewel we de ‘kantooruren' navolgen, is er in Baglung pas om 10u stroom, dus ik zorg -ook standaard- dat mijn laptop volledig is opgeladen, zodat ik in dat uurtje toch nog iets kan doen. Rond een uur of 11.30 is het tijd om te gaan lunchen, soms om 12.30u - maar dit wordt wel als ‘erg laat' beschouwd.. Met lunch bedoel ik uiteraard een bordje dal baht. Ik weet nog goed dat ik me in het begin nog zo verbaasde over de snelheid waarin de mensen om mij heen dit bord leeg aten begeleid door het 'lekkere' boeren, smekken, slurpen en dat soort geluiden. Het was net een versnelde video van National Geographic zoals ze dat met hun handen naar binnenwerkten, waarin ik dan ineens in slow motion in beeld kom met mijn lepel in mijn hand.. ANYHOW: nu eet ik eigenlijk net zo snel mee en kijkt niemand ervan op als ik even extra hard smek (als test of iemand het opmerkt..). Ook het eten van zowel lunch als dinner gebeurt in hetzelfde restaurant met dezelfde mensen: Mandira en Chandra (2 collega's). We zitten zelfs op dezelfde plek, haha! In de avond lopen we met zijn 3-en over hetzelfde pad terug met dezelfde verlichting (mijn zaklamp) en zeggen we welterusten op dezelfde plek voor ons huis rond dezelfde tijd..

Gezien Nepal vele feestdagen kent en het bijvoorbeeld 1,5 week geleden 'Republic Day' was, vond ik het een goed idee om met 'dezelfde mensen' iets leuks te gaan doen BUITEN Baglung. Ik had al een paar keer laten vallen dat ik toch wel graag de loopbrug wilde zien bij Kushma.. Hoewel er vaak enthousiast gereageerd wordt, komt het er vaak niet veel van, maar dit keer paste ik de techniek 'gewoon blijven herhalen' toe. Tot mijn verbazing werkte het en zat ik voordat ik wist achterop de motor bij Chandra! Ook hadden we Bikram - een jongen die soms met ons mee-eet - overgehaald zodat Mandira bij hem achterop kon

Het was zo'n 30min rijden en ik kon heerlijk van het uitzicht genieten. Dit beviel me wel!! Eenmaal bij dé brug hebben we veel foto's gemaakt en ik kreeg de indruk dat dit ook voor hun ook een uitstapje was (waar de Nepalezen niet vaak aan doen..). We hebben ons erg vermaakt, vooral toen Chandra aankondigde dat we 'verderop een grot kunnen bezoeken'. Vol verwachting loop je daar dan naartoe en wordt je zelfs ontvangen door een grote boog speciaal opgezet vanwege 'the Nepalese Tourism Year 2011'. Dit beloofd wat. Maar uiteraard is dit nog steeds Nepal waarin ik me bevind en eenmaal bij de grot-opening komen we alleen een meisje op teenslippers tegen die zegt dat we even moeten wachten, omdat er over 5 minuten weer stroom is en dan de grot ook verlicht zal zijn. En door onze spontane actie hadden we natuurlijk geen zaklamp bij ons. Nah goed, het moment was daar, we gingen (zonder Mandira) naar binnen.. maar...het sloeg helemaal nergens op, haha!! Het was ontzettend glad, ik liep in mijn eigen schaduw van het licht van het 4Watt peertje..en er was niks om je aan vast te houden.. Binnen 10minuten waren we weer terug en grapte Chandra tegen Mandira wat voor een 'golden opportunity' dit was om met mij in DEZE grot te zijn geweest en dat zij dat gemist had. Ik vond dit redelijk hilarisch en we hebben er nog de hele dag om moeten lachen.

Naast Kusma wilde ik ook nog graag in Beni en Tatopani geweest zijn. Die laatste betekent letterlijk ‘warm water' en staat dus bekend om haar warm water bronnen. Chandra wilde dit graag aan me laten zien voordat ik wegga uit dit gebied en gezien hij toch een school moest bezoeken in Singa (ligt er tussenin) konden we dit mooi combineren. Vorige week donderdag was het dan zover. Wederom gingen we met de motor, omdat het contract van de ‘driver' -de jeep staat hier maar- nog niet verlengd is. Dit soort zaken hangen af van mensen op het hoofdkantoor in Kathmandu, die blijkbaar erg druk zijn. Maar weer de motor op vond ik niet erg, hoewel de wegen dit keer ‘iets' slechter waren

Het was een uurtje naar Beni en bij aankomst konden we even bijkomen in het kantoortje (lees: kamer) van 1 van onze partnerorganisaties. Inmiddels vertelt Chandra me dat 'de mensen van the District Education Office' opgemerkt hebben dat er 'mensen van Plan' hun stad zijn binnengereden wat vraagt om een bezoek. Hoe gaat zoiets te werk? Wij komen in een ruime kamer terecht met doorgezakte banken, veel papierwerk , een kopieerapparaat etc en wachten rustig af tot THE officer komt binnenwandelen. Hij gaat keurig op zo'n 6 meter afstand zitten en ik introduceer mezelf. Het is een typisch 'open door' beleid: mensen komen binnen en schuiven een papier onder zijn neus wat hij vervolgens tekent en waarbij ik me dan weer afvraag hoe belangrijk dat document is wat hij ‘zomaar' signeert. Daarnaast zijn er mensen die binnenkomen en er gewoon bij komen zitten, geen idee wie dat zijn en of ze iets met dit onderwerp te maken hebben, maar..zo gaat dat hier.

Daarna zijn we naar de school in Singa gegaan, waarvan er 1 klas bestaat uit dove kinderen. Dit was een ontzettend leuk bezoek met enthousiaste kinderen die me ook wat ‘tekens' wilde leren. Verder rondgekeken en uiteraard moet je voordat je de school weer verlaat HET gastenboek tekenen en er iets positiefs in schrijven. Dit overhandig je weer en dan lezen ze het waar je bijstaat (soms geven ze het ook nog even door etc..) haha! Maar.. zo gaat dat hier.

Tatopani zelf was niet zo'n groot succes. Chandra en ik liepen de trap af en ik zag het al van verre: dit is niet wat ik in gedachte had.. Ik staarde naar een overdekt vol bad waar net een volledig aangeklede vrouw uitstapte en ondertussen hoorde ik Chandra vertellen dat hier veel mensen uit het hele land naartoe komen met een huidziekte, omdat ze geloven dat dit water hun beter maakt.. Ik zag natuurlijk meteen de huidschilfers al hangen, daar ga ik dus niet in.. Chandra zag daarentegen al een bui hangen en we besloten om terug te gaan naar Beni. Helaas kwamen we alsnog zeiknat terug, maar dit mocht de pret niet deren. K.P. ontving ons vol enthousiasme en nodigde ons uit voor het avondeten. Hij is zelf doof, maar niet stom en praat dus erg hard. Ook kan hij wel wat Engels, vooral na de paar glazen whisky (de fles had hij voor een speciale gelegenheid bewaard), dus alles bij elkaar genomen: ik heb een gezellige avond gehad.

Nu ik mijn onderzoek zo ongeveer afgerond heb, is het na twee maanden tijd om Baglung te verlaten. Vanavond zorgt Mandira voor mijn laatste avondmaal wat ze graag voor me wilt bereiden op haar 2-pits gasstelletje..ze heeft zelfs nog wat andere mensen uitgenodigd (Krishna, Bikram en Chandra). Dit is natuurlijk ontzettend lief en ik merk dat we de afgelopen weken ook echt een goede vriendschap opgebouwd hebben met veel humor.

Nu is het tijd om mijn interim-report af te schrijven en vertrek ik morgenochtend naar Kathmandu. En ik zal weten dat het hier niet snel zal veranderen, alles over een week, een maand of een jaar nog hetzelfde gaat. De mensen even vroeg opstaan, hetzelfde eten en de rest van alle rituelen op tijd volgen. Ook zal ik terugkijken op een zware tijd, de frustraties en vermoeidheid, maar gelukkig hebben mijn laatste weken veel goed gemaakt en zal ik vast momenten hebben dat ik het 'regelmatige patroon' en vooral de lieve Mandira en grappige Chandra, ga missen.

Wie had dat ooit gedacht?

Liefs

There and Back Again

Hallo allemaal,

Het is lang geleden, maar hier een nieuwe update! Hij is vrij lang, maar ik moet het even kwijt

Zoals jullie weten uit vorig verhaal zou ik naar een ‘nog primitiever' gebied gaan. Het was vooral de afstand, maarliefst 90 km, waar we een ruime 7 uur over gedaan hebben. De wegen worden slechter hoe verder je gaat. Soms passeer je zelfs een rivier, wat tof lijkt, maar eigenlijk doodeng is als je in een overvolle jeep zit die elk moment zou kunnen kantelen omdat het toch dieper is dan je denkt en je voor je gevoel net iets te schuin doorrijdt én de chauffeur net zijn telefoon opneemt; met klamme handjes bereik je de overkant. Dit is dan nog niets vergeleken met de GROTE bus die vervolgens teveel moeite heeft met de hellingproef, zodat je in zijn achteruit die rivier weer in rijdt..en dit vervolgens nog 7x moet herhalen om te slagen.. Maar dat even terzijde. Eenmaal in Burtiwang hadden we een planning gemaakt van zo'n 6 dagen, gezien het een ruig gebied is en er wederom veel wandelingen vereist waren. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken naar Devisthan voor weer zo'n 10 uur, waarvan we het merendeel gelopen hebben met in totaal twee bezochte huishoudens. Het gebied was prachtig en groots, waarbij uitgedroogde velden wachtten op de moesson in juni. Maar helaas, helaas..de volgende dag was het resultaat fysieke uitputting en was een dag ‘ziek op houten bed' de enige mogelijkheid. Nadat ik ‘volop' overgegeven heb in een te smerig grondtoilet van het hostel, de mensen hierom moesten lachen en ik vervolgens met trillende benen weer naar boven liep, vroeg ik me wel even af waarom ik hier ook alweer was? Gelukkig voelde ik me de volgende dag stukken beter en besloot ik om direct terug te gaan naar Baglung; dit kon zo niet langer.

Na alles op een rijtje gezet te hebben, realiseerde ik me dat ik er echt even tussenuit moest om mezelf op te laden met energie en motivatie. Ik besloot om een week naar Pokhara te gaan, waar ook twee andere studenten zaten: Jolien en Sharon. Hoewel ze overdag onderzoek deden, hadden we 's avonds alle tijd om bij te kletsen, onze ervaringen te delen, lekker even over alles te klagen en niet te vergeten: te genieten van heerlijke pasta's en pizza's

In Pokhara is eigenlijk niet zoveel te doen; het is voornamelijk een tussenstop voor trekkers die richting Himalaya gaan of er van terugkomen. Om mezelf aan de afspraak te houden om niet té veel te ondernemen, had ik m'n bergschoenen expres in Baglung gelaten. Uiteindelijk heb ik een paar keer een fiets gehuurd, de World Peace Stupa bezocht (waar je tientallen Japanners tegenkomt met overdreven grote lenzen van zo'n 40-50cm lang), een bootje gehuurd met de meiden en verder vooral gerelaxt.

Na een week (vorige week maandag) ben ik teruggekeerd naar Baglung. Het was er extreem druk naar aanleiding van een jaarlijks festival, waar mensen uit de omgeving lokale producten verkochten en een kleine kermis te vinden was. Mandira vertelde me dat het kantoor de gehele week dicht zou zijn in verband met de feestdagen, want donderdag was het Nieuwjaar (2068). We zijn weer terug in de realiteit. Ik moest toch echt op zoek naar een andere vertaler, want Hari ging die week terug naar Kathmandu voor zijn studie. Ik vroeg me al af hoe ik dit ooit voor elkaar zou kunnen krijgen.. En dan gebeurt er weer eens iets aangenaam verrassends: de vrouw die boven het kantoor van Plan woont, heeft een zoon die 'wel goed Engels kan'. Hoewel ik eerst mijn twijfels had, omdat hij nog maar 16 is, heb ik hem toch uitgenodigd. Zijn Engels was inderdaad verstaanbaar en hij begon gezellig te kletsen over het Nederlandse voetbalteam - dus ik besloot om Satkar direct aan te nemen

Hier heb ik nog steeds geen spijt van. Het afgelopen weekend hebben we de enquête-missie voortgezet in een gebied dichter gelegen bij Baglung: Paiyunpata en Amalachaur. Aan de hete zon lag het niet en ik weet niet of het de minder steile paden waren, de praatgrage Satkar of de ‘locals' die in grote getallen met hun slechthorende kinderen naar MIJ toekwamen, ofwel: het waren een paar leuke dagen, waarin we trouwens meer fouten dan ooit ontdekt hadden in dé lijst, maar tegelijkertijd een record aan enquêtes hebben binnengehaald.

De nare situaties? We troffen een zwakbegaafd jongetje aan die met één been vastgebonden zat aan het huis. Reden hiervoor was dat hij nogal agressief gedrag toonde: hij sloeg zijn zusje (en hard ook

) en spuugde naar mensen. Dan voel je je wel sullig als je na de enquête weer weggaat en de mensen toch met een glimlach bedankt. Of een vrouw, waarvan haar man naar India is vertrokken. Voor tijdelijk werk zou je denken, want dat is hier één van de grootste bron van inkomsten. Maar eigenlijk is hij écht vertrokken, hertrouwd met een Indiase vrouw, zonder ook maar één enkele paisa terug te sturen naar achtergelaten vrouw met 2 kinderen. Gelukkig gaat haar zwakbegaafde dochter wel naar school en zit al in 'grade 8' (omgerekend 2e klas van middelbare school)!! Indrukwekkend vind je niet? Maar er wordt al snel verteld dat ze weinig leert, het meer tijdverdrijf is en als ik vraag hoe het dan kan dat ze grade 8 überhaupt gehaald heeft, dan wordt er simpelweg geantwoord dat dit Nepal is en alles mogelijk is: ook doorgroeien naar een volgende klas zonder daar blijkbaar iets voor te doen. Hoewel je weet dat dit soort dingen zich voordoen, blijft het een afknapper als het ook echt voor je neus gebeurd. Wat kan je nog doen en nog belangrijker: waar te beginnen?? -dit wordt vervolgd-

Laat ik afsluiten met de grootste teleurstelling, waarbij ik me afvraag hoe mensen hier soms denken - vanuit gevoel, geloof, onwetendheid, is het werkelijk de cultuur of zijn het toevallig net de ‘uitzonderingen' die ik dan weer meemaak?

Gisteravond gingen Krishna en ik richting het restaurant voor ons dagelijkse portie dal baht. Onderweg zagen we iemand in een rolstoel; de man zag er achtergelaten uit. Ik vroeg aan K. of we hem niet moesten helpen en ik stapte eigenlijk meteen op hem af. We stelden de man wat vragen en volgens K. was hij dronken en had hij geen hulp nodig. 'Hoe weet je dat, ik rook geen alcohol lucht hoor..' 'Jawel, het is de manier waarop hij praat'. Ik had hier echter mijn twijfels over, maargoed, we liepen verder. Op de terugweg troffen we hem weer aan, dit keer 10 meter verderop en NAAST zijn rolstoel. 'Kom, we moeten hem echt ff helpen'. 'Nah, volgens mij wilt hij hier blijven zitten'. Nou dat denk ik niet........... Gelukkig had ik mijn zaklamp bij me en al snel bleek dat hij in die 10m de ring van een schroef van zijn voorwiel verloren was (ik ben lekker technisch, I know). Daarnaast vertelde de man dat hij uit een ander dorp kwam en hier was om subsidie op te halen (!) ivm zijn beperking, maar de juiste persoon van de lokale overheid is er al voor een paar dagen niet, dus hij hangt hier maar een beetje rond. Hij heeft geen geld voor een hotel en toen ik hem vroeg waar hij dan verbleef, wees hij naar een leeg huis in aanbouw. Inmiddels stonden we er al een tijdje en ik merk op dat iedereen gewoon langsloopt en niks doet, op een paar kinderen na die met die rolstoel willen rijden, waardoor dat hele voorwiel met alle onderdelen uit elkaar valt. ZUCHT. Ik heb aangedrongen bij K. om naar een winkel te gaan voor zo'n doodgewone schroef met ring, ik kan immers niet zelf ivm de taal. Niet moeilijk zou je denken, maar alles gaat hier zo ontzettend TRAAG. 'Welke winkel moet ik dan zijn', waarbij ik hem 2 winkels adviseer - lichtelijk geïrriteerd door het feit dat hij hier al veel langer woont dan ik. Na een tijdje komt hij terug, 'die ene winkel is al dicht, dus we kunnen niks meer doen'. Ondertussen komt er een vrachtwagen aanrijden en parkeert precies voor onze neus - die man zit nog altijd naast zijn rolstoel en inmiddels is er een andere jongen die meekijkt. Ook chauffeur en bijrijder kijken even wat wij daar doen, maar er gebeurt niks. Zo passief allemaal. Dus ik vraag die chauffeur (dmv te wijzen) of hij niet zo'n ring heeft: hij loopt terug naar vrachtwagen en ik hoor het gerammel van een grote gereedschapskist. Hij heeft iets gevonden inclusief tang!! Superfijn natuurlijk. Vervolgens komt er een vrouw naar buiten en begint flink te schelden en te klagen waarom we die man helpen!! Een typisch moment waarbij je beide klompen zouden breken. Intussen is het voorwiel gefixed en de man probeert nu zelf naar het betonnen geraamte te rijden, maar zelfs een blinde ziet dat hij hier zonder hulp niet aankomt door de té stroeve wielen die niet goed draaien. Als ik hem probeer te duwen, merk ik zelfs dat het lastig gaat. Na 6 meter wordt er gezegd: 'je hoeft hem niet te brengen, iedereen kent hem hier'. Dit was voor mij toch wel even dé druppel: ik was de enige die hielp, terwijl -blijkbaar- ‘iedereen' hem kende, maar enkel toekeek.

Veel liefs uit Nepal

PS: het lijkt nu net alsof ik het hier verschrikkelijk heb, maar ik schets enkel een beeld van de meest indrukwekkende en ingrijpende gebeurtenissen van afgelopen 3 weken.. Verder gaat alles goed met me en zie ik het onderzoek nog positief in

PS2: ik heb 4 nieuwe fotomappen aangemaakt, spaar ze allemaal!!

Mission Impossible?

Vol goede moed word je wakker
De zon komt op
De tocht kan beginnen
Onzichtbare wegen, ongelijke treden en de hitte
Moeten eerst getrotseerd worden
Voordat we de lemen hut met rieten dak op de berg bereiken
Waar soms niemand thuis is en soms het kind geen beperking heeft.
Dan maar weer verder naar het volgende dorp'achter de heuvel'.
Rond de schemering kom je terug
Met een vermoeid lichaam, een handjevol data
En een koude douche die enkel in je gedachte op je wacht.
Hari zou zeggen:' this is underdeveloped country, so what can we do?'

Lieve allemaal,

Mijn vorige verhaal was meer een voorproefje. Inmiddels ben ik aardig gewend geraakt in Baglung. Mensen staren niet meer zo, sommigen zwaaien zelfs en ik ken de weg. Laat ik beginnen met een leuke dag. Op de 19e was het hier Holi - een feestdag. In KTM groots gevierd, in Baglung zijn het vooral de kinderen die je staan op te wachten met een waterballon/-pistool of een zakje gekleurd poeder om er vervolgens je gezicht mee in te smeren. Uiteraard durfde ze dit niet bij mij, totdat een vrouw van een winkel (waar ik dagelijks voorbij loop) mij 'Happy Holi' wenste en me vervolgens een flinke laag rood poeder in mijn gezicht en haren veegde. Fijn. Toen de buurtkinderen dit eenmaal zagen, was ik uiteraard hét slachtoffer en zag ik zo'n 15 kids op me af komen rennen, want volgens mij telt een blanke voor extra bonuspunten haha! Zelfs de kleintjes kwamen voorzichtig hand in hand naar me toe en wenste me een Happy Holi. Tja je moet er wat voor over hebben om het ijs te doen laten smelten. Zie foto's voor een mooie illustratie

De derde focus group discussion met ouders van schoolgaande kinderen lag op zo'n 2 uur rijden van Baglung. Er waren zo'n 6 (groot-) ouders. Sommigen hoefden ‘maar' 2 uur te lopen, anderen 6 tot 8 uur. Gelukkig wordt er bij die school een hostel aangeboden - o.a. opgezet door Plan - zodat de kinderen dit niet elke dag als blinde hoeft af te leggen.. Nadeel is wel dat ze hun familie amper zien, gezien ze maar 2x per jaar naar huis gaan. Onze route werd per jeep afgelegd; ik denk dat dit de slechtste weg tot nu toe is geweest. Het hilarische van alles was dat we voor deze weg 'tax' moesten betalen. Meestal rijd je dan een goeie weg tegemoet, maar dit was een beetje het 'jahoor-we-zijn-weer-in-Belgie'-effect, maar dan de Nepalese versie met zand, stenen, diepe kuilen en te smalle wegen. Verbazingwekkend hoe de tegenliggers ons zonder schade voorbij rijden.

Vorige week wilde ik toch echt snel een begin maken met de enquêtes, maar ik moest wel eerst op zoek naar een andere vertaler. Hoewel ik nog steeds mijn twijfels had tussen twee kandidaten, benadrukte Chandra (local manager): 'They are neither perfect nor disqualified', nou dat zegt al genoeg lijkt me. Hier kan ik een lang verhaal over schrijven, maar laten we het houden op 'wat zeg je???', 'handige Harrie' en 'stinksokken'. Om maar niet meteen te ver door het district te reizen, zijn we eerst naar een dorp ‘vlakbij' gegaan. Hari's oom zou ook meegaan, gezien hij voor een partnerorganisatie van Plan werkt en hij op onze 1ste dag wilde meehelpen. Hij vertelde dat dit maar zo'n 25 minuten met de bus is, dus de volgende ochtend stond ik klaar voor vertrek. Geen jeep of bus te bekennen; alleen Hari en zijn oom. Na 10 minuten lopen, constateerde ik dat we toch echt te voet gingen. Dit zou zo'n 2 uur zijn, maar gezien Nepalezen slecht zijn in het inschatten van tijd kon je hier ruim 3 uur voor uittrekken. Uiteraard was ik gefrustreerd. Wandelen vind ik niet erg, maar onvoorbereid op pad gaan, is toch een beetje jammer. Daar ging ik dan op mijn sandalen, zonder zonnebrand en met net een iets te zware tas. De communicatie is slecht en hoewel men hier alles voor je wilt regelen, stellen ze je daarvan niet op de hoogte wat steeds tot dit soort verrassingen leidt. Gezien ik ook huishoudens bezoek waarvan kinderen niet naar school gaan, heb ik van te voren een lijst gekregen met alle gegevens: naam, plaats, leeftijd, soort beperking etc. Deze lijst is gebaseerd op een survey van vorig jaar en eigenlijk ben ik van die lijst afhankelijk, gezien ik niet bij iedereen op de deur ga kloppen om te vragen of er misschien dove kinderen wonen.. Helaas heb ik al op m'n eerste dag gemerkt dat het allemaal niet zo gemakkelijk was. De ouders zijn soms niet thuis, want ze werken in het veld, de kinders gaan wél naar school (opzich goed natuurlijk) of het kind heeft een andere naam en mankeert helemaal niets.. Dan zou je denken, 'och dan loop je toch gewoon naar de volgende op de lijst..', maar dat is ‘t ‘m nou juist: de wegen zijn steil en soms echt onbegaanbaar, de zon kan soms enorm heet zijn (..en ik mag geen korte broek aan), droge bladeren maken de weg naar beneden extra glad en ongelijke treden maken de klim extra zwaar.

Van woensdag t/m zondag ben ik naar Hatiya, Harichaur en Heela gegaan om de 'enquête-missie' voort te zetten. We werden vriendelijk ontvangen door een oom en tante van Hari en hun dochter Ritu (18), waar we mochten blijven overnachten. Het huis was echt typisch Nepalees: wc in de achtertuin, watertap in de tuin, keuken met 'fornuis' op de grond, kamers beplakt met kranten en posters én de heerlijke bedden inclusief houten bedbodem. De volgende dag vertrokken we om 07.15u. We hebben ongelofelijk veel gelopen en je begint je steeds meer te bedenken dat een hostel bij een school zowat verplicht zou moeten zijn. Tegenliggers dragen een band om hun voorhoofd die een zwaar gevulde mand meetrekt achter op hun rug, al lopend op slippers. Kinderen dragen gescheurde kleren, soms zonder broek en de haren worden bedekt met een wollen muts. Pas rond 18.30u komen we het huis van Hari's oom weer binnen. Het liefst stap je onder de douche en duik je lekker je bedje in, maar beiden ontbreken, waardoor je de volgende ochtend -zoals verwacht- als een houten klaas je bed uitstapt.. De dag kan beginnen en dit keer gaan we naar de top van 'die ene berg daar'. Hoewel de vallei prachtig was, ik zelfs apen gezien heb (!), mensen met liefde dal baht voor je klaarmaken en wat extra brandhout gesprokkeld hebben, was het zowel fysiek als mentaal zwaar - geen douche voor 6 dagen, een te hard bed, eten dat enorm zout is, geen telefoonbereik en Hari die met iedereen Nepalees praat en het alleen vertaalt als ik erom vraag en mensen expres geen water aanbiedt omdat die van een lagere kaste zijn... en ga zo maar door. Daarnaast staat de teller wat enquêtes betreft op 19; dit is natuurlijk enorm weinig als je beseft hoeveel energie je erin steekt.

Gelukkig ben ik nu weer wat dagen in Baglung en ben ik gezellig met Krishna opgetrokken. Gisteren was het hoog tijd om mijn stapel kleren te wassen, maar gezien er een waterschaarste heerst in Baglung, moest ik de teil omruilen voor de rivier 'down-hill'.. Tja, het is weer eens wat anders.

Morgen zetten we de 'missie' voort, dit keer naar een regio die nog veel primitiever blijkt te zijn, voor zo'n 5-7 dagen.

Geniet van de LENTE in Nederland.

Alle liefs vanuit Baglung

Baglung: Back to Basics?

Mandira: 'I need to eat rice, everyday. If I do not eat rice I feel sad, because eating rice is Nepali culture'.

Hallo allemaal!

Na een hobbelige busreis van zo'n 2,5 uur kwam ik dan eindelijk aan in het gebied waar het om draait: Baglung! Al snel was het hotel gevonden met behulp van een Indiër - en eigenlijk vooral door de bordjes die met pijlen aangaven waar zich één van de weinige hotels bevond. Hier ben ik meteen neergeploft en de volgende ochtend werd ik wakker door hanengekraai en de lichte zonnestralen die mijn kamer binnenkwamen. Het klinkt als een mooie droom, maar hieruit ontwaak je redelijk snel als je eenmaal onder de douche staat, die -hoe lang je ook wacht - toch echt niet warmer wil worden. In de ochtend ben ik samen met mijn nieuwe collega Mandira richting kantoor gelopen. Onderweg liet ze me haar ‘appartement' zien en mijn toekomstige kamer in hetzelfde complex. Zij zit op de begane grond en de ruimte is erg klein: zo'n 12m2 opgevuld met bed, bureau én kookstel. Daarna liepen we naar de 1ste verdieping, deed ze de deur open en voilá: mijn kamer (zo'n 9m2) met enkel een kaal houten bed/plank. Ik zei dat ik op zijn minst nog wel een tafel nodig had om aan te studeren (en om spullen kwijt te kunnen..) en gelukkig heeft de zoon van de huisbaas een mooi groene tuintafel kunnen regelen. De eerste avond werd ik 'uitgenodigd' door een klein mannetje, die de huisbaas bleek te zijn: of ik even mee wilde komen.. dus we liepen zijn kamer in, hij legde een rond kussentje op het tapijt en sloeg er met zijn hand op: 'PLEASE SIT'. Zijn vrouw en zoon kwamen er ook bij en de tv bleef met lokale muziek aanstaan. 'Pleeease, if there is anything do not mind to come to me' (herhaling x 12). Verder wees hij me erop dat ze blij waren om voor mij deze plek te bieden op één voorwaarde: 'when you go baaack to Netherlands do not forget us'. Als ik wat zei brulde die hard en kneep hij in mijn arm en vroeg ik me af hoe mijn blauwe plekken er de volgende ochtend uit kwamen te zien.. Na de eerste overnachting in mijn nieuwe kamer kon ik toch wel vaststellen dat ik een ander matras nodig had, want dit was iets té goed voor de fysio-rekening

Eerste indruk van Baglung - en vooral van de mensen - iedereen staart me aan. Dit is natuurlijk niet gek voor een dorp dat amper blanke toeristen ziet. Vooral kinderen die nooit verder dan hun school geweest zijn, hebben geen idee. Ook voor mij voelt dit dan weer vreemd aan en probeer ik een beetje vriendelijk te lachen of Namaste te zeggen. Helaas krijg ik 9 vd 10x geen antwoord, laat staan een glimlach. Het zijn bijna boze gezichten en voor mijn gevoel trekken zelfs de geiten nog een grotere lach, waar ik vrij weinig aan heb, omdat die er de volgende dag ook niet meer zijn

Onderling gefluister gevolgd door hard gelach is geen uitzondering. Hmm, dit had ik me toch wel anders voorgesteld. Gelukkig helpt Mandira me als ik iets nodig heb en is het wel gezellig als we samen eten. Daarnaast heb ik nog een huisgenoot -Krishna- die eigenlijk uit een ander deel van Nepal komt, maar hier voor onderzoek is voor the World Food Programme. Erg interessant en zijn Engels is tot nu toe nog het beste van iedereen in heel Baglung.

Vorige week zijn trouwens Paul - mijn Nederlandse begeleider - en zijn vrouw langs geweest. Dit was erg leuk en eigenlijk ook wel even fijn om wat in het Nederlands te praten. We hebben 2 schooltjes bezocht. Bij de school voor zwakbegaafde kinderen was het erg sneu om te zien dat er bijna geen speelmateriaal is - alleen wat blokken om te stapelen, een lekke bal en nog wat ander babyspeelgoed. We waren er toch van overtuigd dat sommige kinderen véél meer in hun mars hebben dan dat, vooral nadat een kereltje met mijn fotocamera aardig wat mooie foto's heeft gemaakt van de groep en van het geweldige uitzicht. De uitdaging ontbreekt en de frustratie bij zowel kind als machteloze leraar stijgt.

Voor mij is het Nepalees moeilijker dan gedacht. Ik heb een aantal keer wat rijtjes werkwoorden opgeschreven en geoefend, maar hier is er toch weer sprake van dialect, dus laat ik dat ook maar zitten. Daarom is het vinden van een goede vertaler toch enorm belangrijk. Helaas is dit erg lastig en denken diegenen die Engels kunnen dat ze talent hebben, maar letterlijk (!) vertalen is toch weer een vak apart. Gisteren al aardig wat frustraties gevoeld tijdens de group discussions toen ik totaal andere antwoorden kreeg, de vertaler maar wat brabbelde en overal ‘ja' op zei, zijn telefoon gewoon opnam en tussendoor ineens vroeg of hij een foto moest nemen. Euhhh we zijn nog lang niet klaar??!

The basics:
- Ook hier valt de stroom (en dus ook het internet) op vaste tijden uit - van 07u-10u en van 12u-15u., wat voor de werkuren op kantoor ook niet altijd even handig is;
- Buiten - gehurkt - je kleding schoon schrobben met een stuk zeep in een teil met ijskoud water;
- De ijskoude douches waarbij het eindeloze aftellen niet veel korter wil worden - 'nu...nee nú....OK, nu echt!' ;
- Mocht ik melk willen kopen - en dat wil ik i.v.m. mijn nieuwste aanwinst: een doos Cornflakes - dan moet ik er rond 06u uit, omdat dan de melkboer langskomt;
- 's Ochtends op natuurlijke wijze wakker worden door de 1.309 vogels in de boom voor mijn raam - geen snooze functie die daar tegenop kan

- Elke dag hetzelfde te eten krijgen: rijst met linzensoep (Dal Baht) en groentencurry wat hier altijd bestaat uit kleine stukjes bloemkool en aardappel. Het liefst eten de mensen het zowel 's ochtends als 's avonds.
- Night-time begint toch wel echt rond 21u. Er is hier dan ook niks meer te beleven op het sterren kijken na;
- De geiten en kippen die op straat rondrennen met op de achtergrond een huilend naakt kind die door haar moeder buiten gewassen wordt.
- [sorry deze moet er echt bij..] Overgeven en aan de diaree boven een hurktoilet dat je met een emmertje water moet doorspoelen - jaaaaaa dan voel je je A-RELAXED. 

De eerste Drukte

-Namaste ma'am, where you from??
HOLLAND
-What's your name?
ANITA
-That's Nepali name!! So tell me, what's your real name?
ANITA
-Aaaah [big smile] how did you get this name? It is Nepali name! Did your mother know someone from Nepal when giving you this name?
-Euhh??

Het is alweer even geleden dat ik een bericht gepost heb, maar ik moet er nog even in komen. Uiteraard is er weer veel gebeurd, gezien ik hier al meer dan twee weken zit!! Maar laat ik beginnen bij waar we gebleven waren: het weekend

Op zaterdag ben ik NIET naar Bhaktapur gegaan - hier kom ik later nog op terug - maar met Ivo en Susan naar de Boeddhistisch tempel Bodhnath gevolgd door de Hindoeïstische Pashupatinath. Bij die eerste hing er een relaxte sfeer vergezeld met Boeddhistische mantra's (die zich herhalend afspeelden op CD). Bij de tempel van godin Shiva was de sfeer wat 'anders', gezien daar o.a. de hele dag lichamen gecremeerd werden. Ook wij hebben er een tijdje gefascineerd naar zitten kijken: het lichaam wordt in een soort brancard 'ten tonele gebracht', vervolgens neemt de hele familie (en weet ik wie er nog meer bijstonden) afscheid, nadat ze eerst hun handen en voeten gereinigd hadden in de heilige Bagmati-rivier. Hoewel wij dachten dat de jonge vrouw een ‘bijzondere' crematie zou krijgen, gezien het afscheid plaatsvond aan de ‘welvarende kant' van de brug, werd ze alsnog naar de andere kant gebracht, waar vervolgens de Brahmaan de brandstapel zo goed en knapperig mogelijk voorbereidde. Dit hele ritueel duurde zeker wel een paar uur en inmiddels was ik zelf ook verbrand, maar dan van de zon ..

Op zondagochtend ging ik met Prem naar de meeting, waarbij 3 directeuren aanwezig waren met elk hun eigen focus: een blinde man met Stevie Wonder-zonnebril van de Association of the Blind, een dove man van de 'Doven-organisatie' en een 'normale' man van de organisatie voor ouders van zwakbegaafde kinderen. Ze vertelden allemaal wat de situatie in Nepal is voor hun eigen doelgroep en hoe hard ze hun best doen om de overheid ervan te overtuigen dat er meer materiaal (braille boeken etc) nodig is, meer doventolken en ga zo maar door. Je bent je ook meteen zo lekker bewust van hoe váák je zinnen gebruikt als: 'It's really interesting to SEE that ...', of 'It's good to HEAR that....', euhhh tja het is nog even wennen

Maargoed, eigenlijk moet er nog zoveel gebeuren voor deze groepen dat ze allang blij zijn met mijn onderzoek, waardoor ik me weer wat meer gewaardeerd voelde en zo met een tevreden gevoel het pand kon verlaten.

Diezelfde middag werd ik bij Prem thuis uitgenodigd; zijn vrouw was er helaas niet, maar zijn zoontje wel. De kinderen in Kathmandu kunnen trouwens vloeiend Engels wat ook niet raar is gezien ze er al vanaf groep 1 mee beginnen! Verder liet Prem me zijn nieuwe huis (in aanbouw) zien, waar we eerst met de motor naartoe reden. Altijd leuk =) Vanaf zijn dakterras-in-spé had je uitzicht over heel KTM!

De volgende drie dagen had ik 4 bezoeken gepland bij organisaties de mij interessant leken, waarvan 2 op maandag in Bhaktapur. Dit leek me dan ook een uitstekende gelegenheid om met de 'vrienden van vrienden' te ontmoeten, ja dat klinkt nogal ver weg en vaag allemaal, maar toen ze eenmaal voor me neus stonden, was ik aangenaam verrast! Kishor, Anir en Beid hebben alle drie op de NHTV in Breda gestudeerd, waarvan ik die laatste twee gewoon van gezicht kende, omdat zij bij mij de hoorcolleges volgden, haha, hoe klein kan de wereld zijn?! Helaas was 't door wat uitgelopen meetings al laat in de middag, waardoor ik niet te lang kon blijven, omdat de laatste bus al rond 19u. terug naar Kathmandu ging.

De dagen erop ben ik met de ‘micro bus' de andere NGOs gaan bezoeken in buitenwijken van KTM. Die busjes zijn stukken goedkoper dan de taxi en uiteraard ook een stuk voller; als je denkt dattie vol is kunnen er altijd nog 3 mensen bij.. Tja, het is kiezen of delen. Je merkt hier trouwens enorm veel van de uitlaatgassen en het opwaaiende stof. Zelfs in Beijing had ik geen last van hoestbuien zoals hier. Door de drukte en alles eromheen had ik toch wel sterk de behoefte om richting Pokhara te gaan wat aan een meer ligt en op de route richting Baglung. Daarom heb ik een busticket geboekt via Suze (van het hostel) voor maandag de 28ste. Na een drukke week en met dit mooie vooruitzicht kon ik mijn weekend goed beginnen! Met een groep van 7 Hollandsche meiden kun je dan maar 1 ding bedenken: een fiets huren =) Uiteraard trokken we aardig wat bekijks en renden er hier en daar wat kinderen mee: 'helloooooo!!' Ook op zondag waren we met een grote groep, omdat onze supervisor Paul (van de universiteit) in het land is. Erg leuk om hem hier te zien. In totaal zijn er dus 14 IDS studenten (13 NL), dus dat is nu nog één gezellige boel. Na het avondeten ben ik op tijd teruggegaan naar het hostel om mijn backpack in te pakken voor de grote dag: Pokhara. Ik kon eigenlijk niet wachten om de uitlaatgassen om te ruilen voor een mooi meer met een spiegelbeeld van mooie bergen!! Ook de 10 uur dagelijkse stroom en het gebrek aan een warme douche waren geen aantrekkelijke redenen om te blijven. Maar het gerommel in mijn buik was omgeslagen in #dia# en dus was ik toch niet helemaal ‘ready steady' voor de 7 uur durende busreis.. Wat een tegenvaller, maar niks aan te doen! Op maandag en dinsdag heb ik vooral veel geslapen en rustig aangedaan, maar ik voelde me eigenlijk best prima. En dus heb ik opnieuw een busticket geboekt (weer via Suze), opnieuw gedag gezegd en ben ik inmiddels sinds gistermiddag in Pokhara. HEERLIJK!!

Toch blijf ik hier niet te lang - morgen ga ik dan eindelijk naar mijn onderzoeksgebied: Baglung. Het is maar zo'n 2-3 uur rijden, dus ik verwacht hier nog vaker terug te komen.

Het verhaal lijkt me even lang genoeg - sorry daarvoor. Ik weet niet hoe het met 't internet en de ontvangst zit in Baglung, maar daar komen we snel genoeg achter..

Succes in de kou!! Schrale troost: hier onweert het nu ook!

Liefs

PS: in de heilige Bagmati-rivier waren kinderen alsmaar op zoek naar iets kostbaars. Ze visten niet alleen in het water met hun 'hengels', gemaakt van touw en magneten, ook doorzochten ze de kleding van het zojuist uitgeklede lijk en de offers die de familie voor hun neus in het water gooiden.. En zo is respect ook 'maar' een luxe..

Namaste!

Namaste!!

Inmiddels wordt het toch wel eens tijd voor een update vanuit Kathmandu! Maar eerst even over de reis er naartoe.. Ik moet zeggen dat ik maandag toch ergens wel wat zenuwen voelde, misschien omdat deze reis niet alleen in teken staat van ‘genieten en leuke dingen doen', maar uiteraard ook -en vooral- van het onderzoek! Op Schiphol een goed afscheid gehad en na de douane kon de reis beginnen met twee andere studiegenootjes Jolien en Sanne. Al vanaf Heathrow begon het cultuurfeest, gezien het kleurrijke vliegtuig van Air India vol zat met Indiërs met bijbehorende tulbanden en gewaden. Ook naast me zaten twee hoogopgeleide Indiërs die carrière hadden gemaakt in de VS en UK ('She is rich and I am famous') en ook mij hierin wilde betrekken - 'You must stay in India, where you can do a PhD, this is important for your future my dear'... Hmm, ze konden me wel overtuigen om een gin-tonic met ze mee te drinken en al snel werd 't wat informeler en veel belangrijker: heb ik bijna het hele stuk naar New Delhi kunnen slapen! Na een korte overstap en korte vlucht was het dan eindelijk zover: aangekomen in Kathmandu!! Het was nog even spannend of de bagage dezelfde reis had gemaakt, maar we konden ons hart ophalen en stapten in de taxi die geregeld was vanuit het vooraf geboekte hostel. Eerste indruk? Het rook naar een verse zomerse regenbui..gevolgd door de uitlaatgassen van het drukke verkeer. Ik dacht dat Beijing erg was wat 'gebrek aan verkeersregels' betreft, maar Kathmandu is hiervan nog zeker de overtreffende trap! Verder zijn er veel krakkemikkige gebouwen waarbij straten versiert zijn met honderden elektriciteitskabels.

Eenmaal gearriveerd bij Holyland Guesthouse begon het flink te regenen en niet snel daarna was het tijd voor de ‘powercut' die standaard elke dag op een ander tijdstip in elke wijk gepland staat binnen Kathmandu, zodat iedereen omstebeurt stroom heeft. Dit bood me meteen de kans om dan eindelijk m'n geleende hoofdlamp op te zetten - als een echte mijnwerker - zodat je je handen vrij hebt om bijvoorbeeld nog normaal naar het toilet te kunnen of om simpelweg in je tas te graaien. Dit laatste doe je uiteraard als je je backpack zo vol hebt ingepakt dat je niet meer weet waar wat zit, dus mijn eisen zijn ook meteen naar beneden bijgesteld, haha! Dezelfde avond hadden we afgesproken met drie andere studenten (van dezelfde studie in Utrecht) die er al een geruime week zaten. Ondanks de goede slaap in het vliegtuig werd ik na een pils Everest toch wel wat moe en gingen we terug naar ons ‘Holyland', waar het pikkedonker was. Gelukkig lag mn pyjama klaar en kon ik er zo induiken...Zzz

Woensdag werd ik wakker van blaffende honden, dreunende rolluiken (de winkels gingen open), getoeter van druk verkeer en de stromende REGEN. Goedemorgen Nepal heet zoiets ;) We hadden de avond ervoor al besloten om een ander guesthouse te zoeken (want het was er ook donker bij daglicht), maar op zoek in de regen... niet op gerekend. Dus uiteindelijk als een backpack-sandwich met paraplu op pad gegaan. Uiteindelijk zijn we ergens terechtgekomen wat eigenlijk nog niet zo verkeerd was. De kamers zagen er goed uit (oud, maar schoon) en toen ik vroeg of ze ook wifi hadden werd er ‘nee' gezegd.. Das dan wel weer jammer. Maar de jongen die er bijstond -Suzeh- zei enthousiast dat ze wel wifi in het hotel ernaast hadden en dat een vriend van hem daar werkte en hem wel de code kon geven. OK, deal!! Dus voor een ruime kamer, eigen badkamer, wifi en 2 bedden voor de prijs van 1, betaal je 300 Nepalese rupees per nacht..........omgerekend zo'n 3€!! Kijk, dat zijn nog eens prijzen, dus ik zeg retteket naar het Mountain Peace Guest House!!

Verder heb ik die dag een Nepalese sim-kaart aangeschaft, waarvoor pasfoto, kopie paspoort, kopie visum én 2 duimafdrukken nodig waren, maar dan héb je ook wat

Voor de pasfoto's ben ik even naar het winkeltje ernaast gegaan. Ik mocht doorlopen naar een kleine ruimte erachter, waar zo'n acht mannetjes op een kleedje zaten te kaarten. Ze keken nauwelijks op toen er een hoge kruk in het midden van de kamer werd neergezet met daarvoor het statief. Even vriendelijk lachen en niemand die ziet dat daar 8 mannen zaten, haha!

Gisteren scheen de zon voor het eerst, wat meteen een zeer positieve invloed heeft op je gemoedstoestand!! Helaas zat ik na een taxirit binnen, omdat ik de hele dag op kantoor zat. Ik moet zeggen dat ik toch wel wat cultuurverschil voel. Mensen geven je geen hand bij het kennismaken en mannen kijken je niet veel aan. Ook heb ik al gemerkt dat men tegen mij heel zakelijk praat en tegen Jiri (Tsjechische studiegenoot die ook voor Plan Nepal onderzoek gaat doen) - een jongen - heel informeel gepraat wordt. Een héél andere ervaring dan in China, maar de mensen zijn niet minder aardig hoor! Wel is het zo dat ik wat meer achter dingen aan moet, wat misschien alleen maar goed voor me is. Op dit moment zit ik weer op kantoor, zodat ik nog aan mijn onderzoeksvoorstel kan werken.

Morgen hoop ik Kishor te ontmoeten in Bhaktapur (een vriend van vrienden uit Breda) en komende week is het de bedoeling om een aantal instellingen als UNICEF en Ministerie van Onderwijs te bezoeken. Eigenlijk wilde ik a.s zondag de Monkey Temple bezoeken (van waar je uitzicht hebt over de hele stad), maar zojuist heeft m'n supervisor een bezoek gepland op die dag om 10:00am bij the 'Nepal Association of Blind' ... Dus het harde werk is begonnen!..

Jullie horen nog van mij, voordat ik richting Pokhara vertrek (rond 28-2). No worries!

Veel liefs.

PS: foto's komen nog.
PS2: mijn nummer is: 00977 98 13 482 544

Nepal nadert..

Beste allemaal!

Zoals jullie misschien al wisten, ruil ik op 14 februari Nederland om voor Nepal. Hoewel deze reis weer met mijn studie te maken heeft, wordt het dit keer toch een tikkeltje anders. Ik ga namelijk onderzoek doen “in het veld” in opdracht van Plan Nepal. Deze (wereldwijd bekende) NGO is vooral gericht op de rechten van een kind op alle vlakken: gezondheid, veiligheid, educatie etc.

Ik heb aangegeven dat ik graag iets doe waar zij ook daadwerkelijk iets mee kunnen. Zo is het volgende onderzoek ontstaan: kijken naar de oorzaken van de lage toegankelijkheid tot het onderwijs voor dove, blinde en zwakbegaafde kinderen (6-14 jaar). Simpel gezegd; waarom een groot deel van deze groep niet naar school gaat. Een hele uitdaging, vooral omdat ik dit in DRIE districten moet onderzoeken à Baglung, Parbat en Myagdi.

Om jullie verdere ingewikkelde termen te besparen, maak ik ’t niet te lang. Ik heb er enorm veel zin in en vind ‘t spannend tegelijk, maar één ding is zeker: het wordt weer een groot avontuur!! Als ik internet en voldoende stroom heb, lijkt ’t me leuk om jullie op de hoogte te houden van alle gebeurtenissen daar, waarbij jullie reacties meer dan welkom zijn

Veel liefs uit Breda!

Website van Plan: http://plan-international.org/