Hola!

Hier weer een update van mij! Het heeft even geduurd, maar in dit geval geldt: geen bericht, goed bericht! Het is mijn laatste blog geschreven vanuit Baglung en ik moet zeggen dat dat toch raar voelt. Je zal ongetwijfeld denken of ik dan niet blij ben om hier weg te gaan? Ja..en tóch heb ik het de laatste 2,5 week -sinds de laatste blog- erg naar mijn zin gehad. Gezien het afgaan van dorpen voor de enquêtes al even afgerond is (eindtotaal =51

), heb ik sindsdien in de ‘kleine wereld van Baglung' geleefd met elke dag precies hetzelfde ritme. Rond dezelfde tijd wordt je wakker, krijg ik ontbijt met thee bij Mandira (die beneden woont). Rond dezelfde tijd lopen we naar kantoor en zeg ik dezelfde mensen gedag. Bij aankomst zitten we even buiten en rijdt de gele schoolbus op hetzelfde tijdstip voorbij die de kinderen gaat ophalen. Eenmaal binnen achter ons bureau komt ook altijd weer dezelfde opmerking: 'there is no power, what can I do until 10h??' door Mandira. Hoewel we de ‘kantooruren' navolgen, is er in Baglung pas om 10u stroom, dus ik zorg -ook standaard- dat mijn laptop volledig is opgeladen, zodat ik in dat uurtje toch nog iets kan doen. Rond een uur of 11.30 is het tijd om te gaan lunchen, soms om 12.30u - maar dit wordt wel als ‘erg laat' beschouwd.. Met lunch bedoel ik uiteraard een bordje dal baht. Ik weet nog goed dat ik me in het begin nog zo verbaasde over de snelheid waarin de mensen om mij heen dit bord leeg aten begeleid door het 'lekkere' boeren, smekken, slurpen en dat soort geluiden. Het was net een versnelde video van National Geographic zoals ze dat met hun handen naar binnenwerkten, waarin ik dan ineens in slow motion in beeld kom met mijn lepel in mijn hand.. ANYHOW: nu eet ik eigenlijk net zo snel mee en kijkt niemand ervan op als ik even extra hard smek (als test of iemand het opmerkt..). Ook het eten van zowel lunch als dinner gebeurt in hetzelfde restaurant met dezelfde mensen: Mandira en Chandra (2 collega's). We zitten zelfs op dezelfde plek, haha! In de avond lopen we met zijn 3-en over hetzelfde pad terug met dezelfde verlichting (mijn zaklamp) en zeggen we welterusten op dezelfde plek voor ons huis rond dezelfde tijd..

Gezien Nepal vele feestdagen kent en het bijvoorbeeld 1,5 week geleden 'Republic Day' was, vond ik het een goed idee om met 'dezelfde mensen' iets leuks te gaan doen BUITEN Baglung. Ik had al een paar keer laten vallen dat ik toch wel graag de loopbrug wilde zien bij Kushma.. Hoewel er vaak enthousiast gereageerd wordt, komt het er vaak niet veel van, maar dit keer paste ik de techniek 'gewoon blijven herhalen' toe. Tot mijn verbazing werkte het en zat ik voordat ik wist achterop de motor bij Chandra! Ook hadden we Bikram - een jongen die soms met ons mee-eet - overgehaald zodat Mandira bij hem achterop kon

Het was zo'n 30min rijden en ik kon heerlijk van het uitzicht genieten. Dit beviel me wel!! Eenmaal bij dé brug hebben we veel foto's gemaakt en ik kreeg de indruk dat dit ook voor hun ook een uitstapje was (waar de Nepalezen niet vaak aan doen..). We hebben ons erg vermaakt, vooral toen Chandra aankondigde dat we 'verderop een grot kunnen bezoeken'. Vol verwachting loop je daar dan naartoe en wordt je zelfs ontvangen door een grote boog speciaal opgezet vanwege 'the Nepalese Tourism Year 2011'. Dit beloofd wat. Maar uiteraard is dit nog steeds Nepal waarin ik me bevind en eenmaal bij de grot-opening komen we alleen een meisje op teenslippers tegen die zegt dat we even moeten wachten, omdat er over 5 minuten weer stroom is en dan de grot ook verlicht zal zijn. En door onze spontane actie hadden we natuurlijk geen zaklamp bij ons. Nah goed, het moment was daar, we gingen (zonder Mandira) naar binnen.. maar...het sloeg helemaal nergens op, haha!! Het was ontzettend glad, ik liep in mijn eigen schaduw van het licht van het 4Watt peertje..en er was niks om je aan vast te houden.. Binnen 10minuten waren we weer terug en grapte Chandra tegen Mandira wat voor een 'golden opportunity' dit was om met mij in DEZE grot te zijn geweest en dat zij dat gemist had. Ik vond dit redelijk hilarisch en we hebben er nog de hele dag om moeten lachen.

Naast Kusma wilde ik ook nog graag in Beni en Tatopani geweest zijn. Die laatste betekent letterlijk ‘warm water' en staat dus bekend om haar warm water bronnen. Chandra wilde dit graag aan me laten zien voordat ik wegga uit dit gebied en gezien hij toch een school moest bezoeken in Singa (ligt er tussenin) konden we dit mooi combineren. Vorige week donderdag was het dan zover. Wederom gingen we met de motor, omdat het contract van de ‘driver' -de jeep staat hier maar- nog niet verlengd is. Dit soort zaken hangen af van mensen op het hoofdkantoor in Kathmandu, die blijkbaar erg druk zijn. Maar weer de motor op vond ik niet erg, hoewel de wegen dit keer ‘iets' slechter waren

Het was een uurtje naar Beni en bij aankomst konden we even bijkomen in het kantoortje (lees: kamer) van 1 van onze partnerorganisaties. Inmiddels vertelt Chandra me dat 'de mensen van the District Education Office' opgemerkt hebben dat er 'mensen van Plan' hun stad zijn binnengereden wat vraagt om een bezoek. Hoe gaat zoiets te werk? Wij komen in een ruime kamer terecht met doorgezakte banken, veel papierwerk , een kopieerapparaat etc en wachten rustig af tot THE officer komt binnenwandelen. Hij gaat keurig op zo'n 6 meter afstand zitten en ik introduceer mezelf. Het is een typisch 'open door' beleid: mensen komen binnen en schuiven een papier onder zijn neus wat hij vervolgens tekent en waarbij ik me dan weer afvraag hoe belangrijk dat document is wat hij ‘zomaar' signeert. Daarnaast zijn er mensen die binnenkomen en er gewoon bij komen zitten, geen idee wie dat zijn en of ze iets met dit onderwerp te maken hebben, maar..zo gaat dat hier.

Daarna zijn we naar de school in Singa gegaan, waarvan er 1 klas bestaat uit dove kinderen. Dit was een ontzettend leuk bezoek met enthousiaste kinderen die me ook wat ‘tekens' wilde leren. Verder rondgekeken en uiteraard moet je voordat je de school weer verlaat HET gastenboek tekenen en er iets positiefs in schrijven. Dit overhandig je weer en dan lezen ze het waar je bijstaat (soms geven ze het ook nog even door etc..) haha! Maar.. zo gaat dat hier.

Tatopani zelf was niet zo'n groot succes. Chandra en ik liepen de trap af en ik zag het al van verre: dit is niet wat ik in gedachte had.. Ik staarde naar een overdekt vol bad waar net een volledig aangeklede vrouw uitstapte en ondertussen hoorde ik Chandra vertellen dat hier veel mensen uit het hele land naartoe komen met een huidziekte, omdat ze geloven dat dit water hun beter maakt.. Ik zag natuurlijk meteen de huidschilfers al hangen, daar ga ik dus niet in.. Chandra zag daarentegen al een bui hangen en we besloten om terug te gaan naar Beni. Helaas kwamen we alsnog zeiknat terug, maar dit mocht de pret niet deren. K.P. ontving ons vol enthousiasme en nodigde ons uit voor het avondeten. Hij is zelf doof, maar niet stom en praat dus erg hard. Ook kan hij wel wat Engels, vooral na de paar glazen whisky (de fles had hij voor een speciale gelegenheid bewaard), dus alles bij elkaar genomen: ik heb een gezellige avond gehad.

Nu ik mijn onderzoek zo ongeveer afgerond heb, is het na twee maanden tijd om Baglung te verlaten. Vanavond zorgt Mandira voor mijn laatste avondmaal wat ze graag voor me wilt bereiden op haar 2-pits gasstelletje..ze heeft zelfs nog wat andere mensen uitgenodigd (Krishna, Bikram en Chandra). Dit is natuurlijk ontzettend lief en ik merk dat we de afgelopen weken ook echt een goede vriendschap opgebouwd hebben met veel humor.

Nu is het tijd om mijn interim-report af te schrijven en vertrek ik morgenochtend naar Kathmandu. En ik zal weten dat het hier niet snel zal veranderen, alles over een week, een maand of een jaar nog hetzelfde gaat. De mensen even vroeg opstaan, hetzelfde eten en de rest van alle rituelen op tijd volgen. Ook zal ik terugkijken op een zware tijd, de frustraties en vermoeidheid, maar gelukkig hebben mijn laatste weken veel goed gemaakt en zal ik vast momenten hebben dat ik het 'regelmatige patroon' en vooral de lieve Mandira en grappige Chandra, ga missen.

Wie had dat ooit gedacht?

Liefs