Hallo allemaal,

Het is lang geleden, maar hier een nieuwe update! Hij is vrij lang, maar ik moet het even kwijt

Zoals jullie weten uit vorig verhaal zou ik naar een ‘nog primitiever' gebied gaan. Het was vooral de afstand, maarliefst 90 km, waar we een ruime 7 uur over gedaan hebben. De wegen worden slechter hoe verder je gaat. Soms passeer je zelfs een rivier, wat tof lijkt, maar eigenlijk doodeng is als je in een overvolle jeep zit die elk moment zou kunnen kantelen omdat het toch dieper is dan je denkt en je voor je gevoel net iets te schuin doorrijdt én de chauffeur net zijn telefoon opneemt; met klamme handjes bereik je de overkant. Dit is dan nog niets vergeleken met de GROTE bus die vervolgens teveel moeite heeft met de hellingproef, zodat je in zijn achteruit die rivier weer in rijdt..en dit vervolgens nog 7x moet herhalen om te slagen.. Maar dat even terzijde. Eenmaal in Burtiwang hadden we een planning gemaakt van zo'n 6 dagen, gezien het een ruig gebied is en er wederom veel wandelingen vereist waren. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken naar Devisthan voor weer zo'n 10 uur, waarvan we het merendeel gelopen hebben met in totaal twee bezochte huishoudens. Het gebied was prachtig en groots, waarbij uitgedroogde velden wachtten op de moesson in juni. Maar helaas, helaas..de volgende dag was het resultaat fysieke uitputting en was een dag ‘ziek op houten bed' de enige mogelijkheid. Nadat ik ‘volop' overgegeven heb in een te smerig grondtoilet van het hostel, de mensen hierom moesten lachen en ik vervolgens met trillende benen weer naar boven liep, vroeg ik me wel even af waarom ik hier ook alweer was? Gelukkig voelde ik me de volgende dag stukken beter en besloot ik om direct terug te gaan naar Baglung; dit kon zo niet langer.

Na alles op een rijtje gezet te hebben, realiseerde ik me dat ik er echt even tussenuit moest om mezelf op te laden met energie en motivatie. Ik besloot om een week naar Pokhara te gaan, waar ook twee andere studenten zaten: Jolien en Sharon. Hoewel ze overdag onderzoek deden, hadden we 's avonds alle tijd om bij te kletsen, onze ervaringen te delen, lekker even over alles te klagen en niet te vergeten: te genieten van heerlijke pasta's en pizza's

In Pokhara is eigenlijk niet zoveel te doen; het is voornamelijk een tussenstop voor trekkers die richting Himalaya gaan of er van terugkomen. Om mezelf aan de afspraak te houden om niet té veel te ondernemen, had ik m'n bergschoenen expres in Baglung gelaten. Uiteindelijk heb ik een paar keer een fiets gehuurd, de World Peace Stupa bezocht (waar je tientallen Japanners tegenkomt met overdreven grote lenzen van zo'n 40-50cm lang), een bootje gehuurd met de meiden en verder vooral gerelaxt.

Na een week (vorige week maandag) ben ik teruggekeerd naar Baglung. Het was er extreem druk naar aanleiding van een jaarlijks festival, waar mensen uit de omgeving lokale producten verkochten en een kleine kermis te vinden was. Mandira vertelde me dat het kantoor de gehele week dicht zou zijn in verband met de feestdagen, want donderdag was het Nieuwjaar (2068). We zijn weer terug in de realiteit. Ik moest toch echt op zoek naar een andere vertaler, want Hari ging die week terug naar Kathmandu voor zijn studie. Ik vroeg me al af hoe ik dit ooit voor elkaar zou kunnen krijgen.. En dan gebeurt er weer eens iets aangenaam verrassends: de vrouw die boven het kantoor van Plan woont, heeft een zoon die 'wel goed Engels kan'. Hoewel ik eerst mijn twijfels had, omdat hij nog maar 16 is, heb ik hem toch uitgenodigd. Zijn Engels was inderdaad verstaanbaar en hij begon gezellig te kletsen over het Nederlandse voetbalteam - dus ik besloot om Satkar direct aan te nemen

Hier heb ik nog steeds geen spijt van. Het afgelopen weekend hebben we de enquête-missie voortgezet in een gebied dichter gelegen bij Baglung: Paiyunpata en Amalachaur. Aan de hete zon lag het niet en ik weet niet of het de minder steile paden waren, de praatgrage Satkar of de ‘locals' die in grote getallen met hun slechthorende kinderen naar MIJ toekwamen, ofwel: het waren een paar leuke dagen, waarin we trouwens meer fouten dan ooit ontdekt hadden in dé lijst, maar tegelijkertijd een record aan enquêtes hebben binnengehaald.

De nare situaties? We troffen een zwakbegaafd jongetje aan die met één been vastgebonden zat aan het huis. Reden hiervoor was dat hij nogal agressief gedrag toonde: hij sloeg zijn zusje (en hard ook

) en spuugde naar mensen. Dan voel je je wel sullig als je na de enquête weer weggaat en de mensen toch met een glimlach bedankt. Of een vrouw, waarvan haar man naar India is vertrokken. Voor tijdelijk werk zou je denken, want dat is hier één van de grootste bron van inkomsten. Maar eigenlijk is hij écht vertrokken, hertrouwd met een Indiase vrouw, zonder ook maar één enkele paisa terug te sturen naar achtergelaten vrouw met 2 kinderen. Gelukkig gaat haar zwakbegaafde dochter wel naar school en zit al in 'grade 8' (omgerekend 2e klas van middelbare school)!! Indrukwekkend vind je niet? Maar er wordt al snel verteld dat ze weinig leert, het meer tijdverdrijf is en als ik vraag hoe het dan kan dat ze grade 8 überhaupt gehaald heeft, dan wordt er simpelweg geantwoord dat dit Nepal is en alles mogelijk is: ook doorgroeien naar een volgende klas zonder daar blijkbaar iets voor te doen. Hoewel je weet dat dit soort dingen zich voordoen, blijft het een afknapper als het ook echt voor je neus gebeurd. Wat kan je nog doen en nog belangrijker: waar te beginnen?? -dit wordt vervolgd-

Laat ik afsluiten met de grootste teleurstelling, waarbij ik me afvraag hoe mensen hier soms denken - vanuit gevoel, geloof, onwetendheid, is het werkelijk de cultuur of zijn het toevallig net de ‘uitzonderingen' die ik dan weer meemaak?

Gisteravond gingen Krishna en ik richting het restaurant voor ons dagelijkse portie dal baht. Onderweg zagen we iemand in een rolstoel; de man zag er achtergelaten uit. Ik vroeg aan K. of we hem niet moesten helpen en ik stapte eigenlijk meteen op hem af. We stelden de man wat vragen en volgens K. was hij dronken en had hij geen hulp nodig. 'Hoe weet je dat, ik rook geen alcohol lucht hoor..' 'Jawel, het is de manier waarop hij praat'. Ik had hier echter mijn twijfels over, maargoed, we liepen verder. Op de terugweg troffen we hem weer aan, dit keer 10 meter verderop en NAAST zijn rolstoel. 'Kom, we moeten hem echt ff helpen'. 'Nah, volgens mij wilt hij hier blijven zitten'. Nou dat denk ik niet........... Gelukkig had ik mijn zaklamp bij me en al snel bleek dat hij in die 10m de ring van een schroef van zijn voorwiel verloren was (ik ben lekker technisch, I know). Daarnaast vertelde de man dat hij uit een ander dorp kwam en hier was om subsidie op te halen (!) ivm zijn beperking, maar de juiste persoon van de lokale overheid is er al voor een paar dagen niet, dus hij hangt hier maar een beetje rond. Hij heeft geen geld voor een hotel en toen ik hem vroeg waar hij dan verbleef, wees hij naar een leeg huis in aanbouw. Inmiddels stonden we er al een tijdje en ik merk op dat iedereen gewoon langsloopt en niks doet, op een paar kinderen na die met die rolstoel willen rijden, waardoor dat hele voorwiel met alle onderdelen uit elkaar valt. ZUCHT. Ik heb aangedrongen bij K. om naar een winkel te gaan voor zo'n doodgewone schroef met ring, ik kan immers niet zelf ivm de taal. Niet moeilijk zou je denken, maar alles gaat hier zo ontzettend TRAAG. 'Welke winkel moet ik dan zijn', waarbij ik hem 2 winkels adviseer - lichtelijk geïrriteerd door het feit dat hij hier al veel langer woont dan ik. Na een tijdje komt hij terug, 'die ene winkel is al dicht, dus we kunnen niks meer doen'. Ondertussen komt er een vrachtwagen aanrijden en parkeert precies voor onze neus - die man zit nog altijd naast zijn rolstoel en inmiddels is er een andere jongen die meekijkt. Ook chauffeur en bijrijder kijken even wat wij daar doen, maar er gebeurt niks. Zo passief allemaal. Dus ik vraag die chauffeur (dmv te wijzen) of hij niet zo'n ring heeft: hij loopt terug naar vrachtwagen en ik hoor het gerammel van een grote gereedschapskist. Hij heeft iets gevonden inclusief tang!! Superfijn natuurlijk. Vervolgens komt er een vrouw naar buiten en begint flink te schelden en te klagen waarom we die man helpen!! Een typisch moment waarbij je beide klompen zouden breken. Intussen is het voorwiel gefixed en de man probeert nu zelf naar het betonnen geraamte te rijden, maar zelfs een blinde ziet dat hij hier zonder hulp niet aankomt door de té stroeve wielen die niet goed draaien. Als ik hem probeer te duwen, merk ik zelfs dat het lastig gaat. Na 6 meter wordt er gezegd: 'je hoeft hem niet te brengen, iedereen kent hem hier'. Dit was voor mij toch wel even dé druppel: ik was de enige die hielp, terwijl -blijkbaar- ‘iedereen' hem kende, maar enkel toekeek.

Veel liefs uit Nepal

PS: het lijkt nu net alsof ik het hier verschrikkelijk heb, maar ik schets enkel een beeld van de meest indrukwekkende en ingrijpende gebeurtenissen van afgelopen 3 weken.. Verder gaat alles goed met me en zie ik het onderzoek nog positief in

PS2: ik heb 4 nieuwe fotomappen aangemaakt, spaar ze allemaal!!