Lieve allemaal,

Mijn vorige verhaal was meer een voorproefje. Inmiddels ben ik aardig gewend geraakt in Baglung. Mensen staren niet meer zo, sommigen zwaaien zelfs en ik ken de weg. Laat ik beginnen met een leuke dag. Op de 19e was het hier Holi - een feestdag. In KTM groots gevierd, in Baglung zijn het vooral de kinderen die je staan op te wachten met een waterballon/-pistool of een zakje gekleurd poeder om er vervolgens je gezicht mee in te smeren. Uiteraard durfde ze dit niet bij mij, totdat een vrouw van een winkel (waar ik dagelijks voorbij loop) mij 'Happy Holi' wenste en me vervolgens een flinke laag rood poeder in mijn gezicht en haren veegde. Fijn. Toen de buurtkinderen dit eenmaal zagen, was ik uiteraard hét slachtoffer en zag ik zo'n 15 kids op me af komen rennen, want volgens mij telt een blanke voor extra bonuspunten haha! Zelfs de kleintjes kwamen voorzichtig hand in hand naar me toe en wenste me een Happy Holi. Tja je moet er wat voor over hebben om het ijs te doen laten smelten. Zie foto's voor een mooie illustratie

De derde focus group discussion met ouders van schoolgaande kinderen lag op zo'n 2 uur rijden van Baglung. Er waren zo'n 6 (groot-) ouders. Sommigen hoefden ‘maar' 2 uur te lopen, anderen 6 tot 8 uur. Gelukkig wordt er bij die school een hostel aangeboden - o.a. opgezet door Plan - zodat de kinderen dit niet elke dag als blinde hoeft af te leggen.. Nadeel is wel dat ze hun familie amper zien, gezien ze maar 2x per jaar naar huis gaan. Onze route werd per jeep afgelegd; ik denk dat dit de slechtste weg tot nu toe is geweest. Het hilarische van alles was dat we voor deze weg 'tax' moesten betalen. Meestal rijd je dan een goeie weg tegemoet, maar dit was een beetje het 'jahoor-we-zijn-weer-in-Belgie'-effect, maar dan de Nepalese versie met zand, stenen, diepe kuilen en te smalle wegen. Verbazingwekkend hoe de tegenliggers ons zonder schade voorbij rijden.

Vorige week wilde ik toch echt snel een begin maken met de enquêtes, maar ik moest wel eerst op zoek naar een andere vertaler. Hoewel ik nog steeds mijn twijfels had tussen twee kandidaten, benadrukte Chandra (local manager): 'They are neither perfect nor disqualified', nou dat zegt al genoeg lijkt me. Hier kan ik een lang verhaal over schrijven, maar laten we het houden op 'wat zeg je???', 'handige Harrie' en 'stinksokken'. Om maar niet meteen te ver door het district te reizen, zijn we eerst naar een dorp ‘vlakbij' gegaan. Hari's oom zou ook meegaan, gezien hij voor een partnerorganisatie van Plan werkt en hij op onze 1ste dag wilde meehelpen. Hij vertelde dat dit maar zo'n 25 minuten met de bus is, dus de volgende ochtend stond ik klaar voor vertrek. Geen jeep of bus te bekennen; alleen Hari en zijn oom. Na 10 minuten lopen, constateerde ik dat we toch echt te voet gingen. Dit zou zo'n 2 uur zijn, maar gezien Nepalezen slecht zijn in het inschatten van tijd kon je hier ruim 3 uur voor uittrekken. Uiteraard was ik gefrustreerd. Wandelen vind ik niet erg, maar onvoorbereid op pad gaan, is toch een beetje jammer. Daar ging ik dan op mijn sandalen, zonder zonnebrand en met net een iets te zware tas. De communicatie is slecht en hoewel men hier alles voor je wilt regelen, stellen ze je daarvan niet op de hoogte wat steeds tot dit soort verrassingen leidt. Gezien ik ook huishoudens bezoek waarvan kinderen niet naar school gaan, heb ik van te voren een lijst gekregen met alle gegevens: naam, plaats, leeftijd, soort beperking etc. Deze lijst is gebaseerd op een survey van vorig jaar en eigenlijk ben ik van die lijst afhankelijk, gezien ik niet bij iedereen op de deur ga kloppen om te vragen of er misschien dove kinderen wonen.. Helaas heb ik al op m'n eerste dag gemerkt dat het allemaal niet zo gemakkelijk was. De ouders zijn soms niet thuis, want ze werken in het veld, de kinders gaan wél naar school (opzich goed natuurlijk) of het kind heeft een andere naam en mankeert helemaal niets.. Dan zou je denken, 'och dan loop je toch gewoon naar de volgende op de lijst..', maar dat is ‘t ‘m nou juist: de wegen zijn steil en soms echt onbegaanbaar, de zon kan soms enorm heet zijn (..en ik mag geen korte broek aan), droge bladeren maken de weg naar beneden extra glad en ongelijke treden maken de klim extra zwaar.

Van woensdag t/m zondag ben ik naar Hatiya, Harichaur en Heela gegaan om de 'enquête-missie' voort te zetten. We werden vriendelijk ontvangen door een oom en tante van Hari en hun dochter Ritu (18), waar we mochten blijven overnachten. Het huis was echt typisch Nepalees: wc in de achtertuin, watertap in de tuin, keuken met 'fornuis' op de grond, kamers beplakt met kranten en posters én de heerlijke bedden inclusief houten bedbodem. De volgende dag vertrokken we om 07.15u. We hebben ongelofelijk veel gelopen en je begint je steeds meer te bedenken dat een hostel bij een school zowat verplicht zou moeten zijn. Tegenliggers dragen een band om hun voorhoofd die een zwaar gevulde mand meetrekt achter op hun rug, al lopend op slippers. Kinderen dragen gescheurde kleren, soms zonder broek en de haren worden bedekt met een wollen muts. Pas rond 18.30u komen we het huis van Hari's oom weer binnen. Het liefst stap je onder de douche en duik je lekker je bedje in, maar beiden ontbreken, waardoor je de volgende ochtend -zoals verwacht- als een houten klaas je bed uitstapt.. De dag kan beginnen en dit keer gaan we naar de top van 'die ene berg daar'. Hoewel de vallei prachtig was, ik zelfs apen gezien heb (!), mensen met liefde dal baht voor je klaarmaken en wat extra brandhout gesprokkeld hebben, was het zowel fysiek als mentaal zwaar - geen douche voor 6 dagen, een te hard bed, eten dat enorm zout is, geen telefoonbereik en Hari die met iedereen Nepalees praat en het alleen vertaalt als ik erom vraag en mensen expres geen water aanbiedt omdat die van een lagere kaste zijn... en ga zo maar door. Daarnaast staat de teller wat enquêtes betreft op 19; dit is natuurlijk enorm weinig als je beseft hoeveel energie je erin steekt.

Gelukkig ben ik nu weer wat dagen in Baglung en ben ik gezellig met Krishna opgetrokken. Gisteren was het hoog tijd om mijn stapel kleren te wassen, maar gezien er een waterschaarste heerst in Baglung, moest ik de teil omruilen voor de rivier 'down-hill'.. Tja, het is weer eens wat anders.

Morgen zetten we de 'missie' voort, dit keer naar een regio die nog veel primitiever blijkt te zijn, voor zo'n 5-7 dagen.

Geniet van de LENTE in Nederland.

Alle liefs vanuit Baglung