Mandira: 'I need to eat rice, everyday. If I do not eat rice I feel sad, because eating rice is Nepali culture'.

Hallo allemaal!

Na een hobbelige busreis van zo'n 2,5 uur kwam ik dan eindelijk aan in het gebied waar het om draait: Baglung! Al snel was het hotel gevonden met behulp van een Indiër - en eigenlijk vooral door de bordjes die met pijlen aangaven waar zich één van de weinige hotels bevond. Hier ben ik meteen neergeploft en de volgende ochtend werd ik wakker door hanengekraai en de lichte zonnestralen die mijn kamer binnenkwamen. Het klinkt als een mooie droom, maar hieruit ontwaak je redelijk snel als je eenmaal onder de douche staat, die -hoe lang je ook wacht - toch echt niet warmer wil worden. In de ochtend ben ik samen met mijn nieuwe collega Mandira richting kantoor gelopen. Onderweg liet ze me haar ‘appartement' zien en mijn toekomstige kamer in hetzelfde complex. Zij zit op de begane grond en de ruimte is erg klein: zo'n 12m2 opgevuld met bed, bureau én kookstel. Daarna liepen we naar de 1ste verdieping, deed ze de deur open en voilá: mijn kamer (zo'n 9m2) met enkel een kaal houten bed/plank. Ik zei dat ik op zijn minst nog wel een tafel nodig had om aan te studeren (en om spullen kwijt te kunnen..) en gelukkig heeft de zoon van de huisbaas een mooi groene tuintafel kunnen regelen. De eerste avond werd ik 'uitgenodigd' door een klein mannetje, die de huisbaas bleek te zijn: of ik even mee wilde komen.. dus we liepen zijn kamer in, hij legde een rond kussentje op het tapijt en sloeg er met zijn hand op: 'PLEASE SIT'. Zijn vrouw en zoon kwamen er ook bij en de tv bleef met lokale muziek aanstaan. 'Pleeease, if there is anything do not mind to come to me' (herhaling x 12). Verder wees hij me erop dat ze blij waren om voor mij deze plek te bieden op één voorwaarde: 'when you go baaack to Netherlands do not forget us'. Als ik wat zei brulde die hard en kneep hij in mijn arm en vroeg ik me af hoe mijn blauwe plekken er de volgende ochtend uit kwamen te zien.. Na de eerste overnachting in mijn nieuwe kamer kon ik toch wel vaststellen dat ik een ander matras nodig had, want dit was iets té goed voor de fysio-rekening

Eerste indruk van Baglung - en vooral van de mensen - iedereen staart me aan. Dit is natuurlijk niet gek voor een dorp dat amper blanke toeristen ziet. Vooral kinderen die nooit verder dan hun school geweest zijn, hebben geen idee. Ook voor mij voelt dit dan weer vreemd aan en probeer ik een beetje vriendelijk te lachen of Namaste te zeggen. Helaas krijg ik 9 vd 10x geen antwoord, laat staan een glimlach. Het zijn bijna boze gezichten en voor mijn gevoel trekken zelfs de geiten nog een grotere lach, waar ik vrij weinig aan heb, omdat die er de volgende dag ook niet meer zijn

Onderling gefluister gevolgd door hard gelach is geen uitzondering. Hmm, dit had ik me toch wel anders voorgesteld. Gelukkig helpt Mandira me als ik iets nodig heb en is het wel gezellig als we samen eten. Daarnaast heb ik nog een huisgenoot -Krishna- die eigenlijk uit een ander deel van Nepal komt, maar hier voor onderzoek is voor the World Food Programme. Erg interessant en zijn Engels is tot nu toe nog het beste van iedereen in heel Baglung.

Vorige week zijn trouwens Paul - mijn Nederlandse begeleider - en zijn vrouw langs geweest. Dit was erg leuk en eigenlijk ook wel even fijn om wat in het Nederlands te praten. We hebben 2 schooltjes bezocht. Bij de school voor zwakbegaafde kinderen was het erg sneu om te zien dat er bijna geen speelmateriaal is - alleen wat blokken om te stapelen, een lekke bal en nog wat ander babyspeelgoed. We waren er toch van overtuigd dat sommige kinderen véél meer in hun mars hebben dan dat, vooral nadat een kereltje met mijn fotocamera aardig wat mooie foto's heeft gemaakt van de groep en van het geweldige uitzicht. De uitdaging ontbreekt en de frustratie bij zowel kind als machteloze leraar stijgt.

Voor mij is het Nepalees moeilijker dan gedacht. Ik heb een aantal keer wat rijtjes werkwoorden opgeschreven en geoefend, maar hier is er toch weer sprake van dialect, dus laat ik dat ook maar zitten. Daarom is het vinden van een goede vertaler toch enorm belangrijk. Helaas is dit erg lastig en denken diegenen die Engels kunnen dat ze talent hebben, maar letterlijk (!) vertalen is toch weer een vak apart. Gisteren al aardig wat frustraties gevoeld tijdens de group discussions toen ik totaal andere antwoorden kreeg, de vertaler maar wat brabbelde en overal ‘ja' op zei, zijn telefoon gewoon opnam en tussendoor ineens vroeg of hij een foto moest nemen. Euhhh we zijn nog lang niet klaar??!

The basics:
- Ook hier valt de stroom (en dus ook het internet) op vaste tijden uit - van 07u-10u en van 12u-15u., wat voor de werkuren op kantoor ook niet altijd even handig is;
- Buiten - gehurkt - je kleding schoon schrobben met een stuk zeep in een teil met ijskoud water;
- De ijskoude douches waarbij het eindeloze aftellen niet veel korter wil worden - 'nu...nee nú....OK, nu echt!' ;
- Mocht ik melk willen kopen - en dat wil ik i.v.m. mijn nieuwste aanwinst: een doos Cornflakes - dan moet ik er rond 06u uit, omdat dan de melkboer langskomt;
- 's Ochtends op natuurlijke wijze wakker worden door de 1.309 vogels in de boom voor mijn raam - geen snooze functie die daar tegenop kan

- Elke dag hetzelfde te eten krijgen: rijst met linzensoep (Dal Baht) en groentencurry wat hier altijd bestaat uit kleine stukjes bloemkool en aardappel. Het liefst eten de mensen het zowel 's ochtends als 's avonds.
- Night-time begint toch wel echt rond 21u. Er is hier dan ook niks meer te beleven op het sterren kijken na;
- De geiten en kippen die op straat rondrennen met op de achtergrond een huilend naakt kind die door haar moeder buiten gewassen wordt.
- [sorry deze moet er echt bij..] Overgeven en aan de diaree boven een hurktoilet dat je met een emmertje water moet doorspoelen - jaaaaaa dan voel je je A-RELAXED.