Tajia Hao!

Het werd weer eens tijd iets van me te laten horen, want het vorige bericht is alweer even gelee.. De tijd gaat snel voorbij en ik lees dat ik dus een hoop heb in te halen als ik 't vorige Paasverhaal lees. Dus even terugbladeren...

Eind maart ben ik naar the Summer Palace geweest, waar de keizer graag (je raadt ‘t nooit) in de zomer kwam... Enorme stenen trappen die ik niet aanraad aan de ‘wat oudere mensen', maar misschien lag het aan de route die ik nam, want ik heb die mensen later wel gezien.. Het was een heerlijke zonnige dag en de opkomst van de lente was zeker te herkennen aan de enorme bloesembomen die de boel hier opfleuren. Ook is er een groot meer waar veel bootjes varen. Misschien de volgende keer meer, want ik heb lang niet alles gezien!

Een week later was het dan zover..op naar Club GT Bananas om even helemaal uit onze dak te gaan met ons ‘eigen' Nederlandse DJ Tiesto!!! Kaarten in de voorverkoop gekocht, omgerekend Eur. 15, das dus geen geld voor hem! Maar wij waren uiteraard niet de enige..aangezien hij werelds beste is; zo stond ik naast een Canadees meisje die maar bleef zeggen hoe geweldig hij wel niet was, whaha, alsof ik dat zelf niet in de gaten had! Het was in ieder geval een zeer geslaagde party met een ontbijt achteraf

Inmiddels heb ik een dizi gekregen- Chinese (dwars)fluit gemaakt van bamboe. Ping kwam thuis en kwam daar ineens mee aanzetten speciaal voor mij!! Superleuk natuurlijk!! Maar het is wel even wennen hoor!! Geen kleppen, maar zes gaten.. Dus ik op internet de zogenaamde grepentabel opgezocht en ben wat gaan spelen.. Uiteindelijk leek het me een beter idee om maar gewoon bladmuziek te kopen.. Dus ik naar de boekenwinkel, eindelijk speciaal voor de dizi een boek gevonden..staan er geen notenbalken in..die oude vertrouwde notenbalk was vervangen door cijfertjes.. Nou dan doen we 't toch lekker op z'n Chinees!! Gewoon die grepen nummeren en huppa zo speel je een dizi en beginnen we weer helemaal opnieuw

De volgende zondag vroeg op, want het was tijd voor the Fragrant Hills. Dat klinkt niet verkeerd toch? Wie wil daar nou niet heen? Collega Chen Xinzheng vroeg ons mee om samen met haar zusje ‘the hill' te beklimmen. Het ligt 20 km. buiten Beijing en we namen de bus, wat in totaal bijna 2 uur duurde!!! Maargoed, zo zie je nog eens wat; halverwege in de bus staat een vrouwke live met een luidspeaker dingen te verkondigen..en als ze dat niet doet, dan zorgt ze er wel voor dat ‘het bandje' aankondigt waar we een stop maken. Best een leuke baan, gewoon een soort van....DJ

Anyway, toen we aankwamen, betrapte ik mezelf natuurlijk weer even op m'n onbezorgdheid, het was helemaal geen ‘hill', maar een ‘mountain'!! De weg naar the peak bestond enkel uit trappen en nog eens trappen. Best zwaar, aangezien de afstand tussen de treden niet altijd gelijk waren. Het was lekker weer, maar helaas erg heiig dus weinig spetterend uitzicht.. Eenmaal boven was ik er ineens helemaal klaar voor, terwijl Xinzheng en haar zus nogal kapot waren.. Dus Nick en ik pakte een andere route terug naar beneden en zouden hun daar treffen. The ‘off-road' adventurous trip naar benee was eerlijk gezegd veel leuker en dat op simpele gympies... Kortom: het was een hele leuke dag!!

De week begon de volgende dag erg vroeg, namelijk om 5 uur uit bed! Natuurlijk even niet meer gewend, maar het doel ervan was om te ontbijten met een groep Nederlanders (allen werkzaam voor een touroperator/agent) die net geland waren en waar wij de hele ‘studiereis' voor zouden regelen. Toch weer even leuk om met wat Nederlanders te kletsen en ze welkom te heten

Maar de volgende dag kregen we een telefoontje dat 1 van hun in 't ziekenhuis lag. En ik moest mee als vertaler zonder te weten wat er aan de hand was en wie 't was. Eenmaal in het ziekenhuis hoorden we dat ze een blindedarm ontsteking had, dus net geopereerd en alles. En zo werd haar studiereis omgedoopt tot een ziekenhuisverblijf van 5 dagen. De rest van de groep vloog door naar Xi'an en Shanghai. Dus de rest van de week ben ik haar gaan opzoeken, want ja je ligt toch helemaal alleen in een buitenlands ziekenhuis. Wel was het een hospitaal speciaal voor buitenlanders; iedereen sprak perfect Engels, maar daar betaal je (of je verzekering) natuurlijk ook voor...

De week werd feestelijk afgesloten op de vrijdagavond; bijna alle collega's waren uitgenodigd voor een diner van onze pas getrouwde..Henk, whaha! Geen idee hoe hij heet, ik verzin maar wat, maar het was de bedoeling dat we allemaal zijn vrouw zouden zien. Van te voren hadden we allemaal geld in een rode (is voor geluk) envelop gedaan. En dan nodigt hij ons uit voor een diner. Nou die vrouw zie je dan, even mee gekletst, en er wordt weer de rest van de avond geproost en gedronken!! Naast kanbei heb je dus hejiu (spreek uit als: guhdjioh), maar blijkt uiteindelijk gewoon hetzelfde te betekenen: keep on drinking!! Erg leuk om je collega's zo los te zien gaan, whahah!

Op zaterdag de verjaardag van Ping's moeder gevierd - 76! We gingen met the whole family naar een Westers restaurant om te lunchen.. 'Vindt ze dat lekker dan?' 'Nee, ze moet gewoon eens wat nieuws/anders proberen'.... Ok...ik vond 't geen probleem hoor; lasagna, pizza, penne, spaghetti, best goed te doen dus.

Later die dag nam Hans (zoon van Ping) ons mee naar zijn universiteit om wat te eten met klasgenoten van hem. Grote campus, zag er heel modern uit. En aardig goed beveiligd; Nick en ik mochten niet eens even het hek door om zijn ‘kamer' te zien.. Na het zeer uitgebreide avondeten (ja alles op 1 dag..) was het tijd voor een avond zoals de Chinese student hem graag vult, namelijk met een KTV avond, wat staat voor karaoke................. Dus met z'n vijven op naar een KTV palace (Hans had zelfs gereserveerd). Stel je een gebouw voor met meerdere verdiepingen en allemaal goed geïsoleerde kamertjes met grote tv-schermen en een uitgebreid keuzemenu. En dan zingen maar, voor een paar uur lang. Het was dat ze de volgende dag vroeg opmoesten anders waren we nog uren doorgegaan. Ze hadden ook Engelstalige nummers, maar dat zijn vooral de boybands Westlife, Blue en Backstreet Boys...iets wat ze graag zongen...

Last, but certainly not least. Afgelopen maandag gingen we na het werk nog even door naar de universiteit van Yanxiang (onze supervisor) om studenten te ‘interviewen' (lees: keuren). Wij zoeken namelijk nog wat vrijwilligers die ingezet kunnen worden tijdens de Spelen, aangezien we dan waarschijnlijk niet genoeg gidsen hebben. Dus 120 studenten in een paar uur gezien, het leek Idols wel! Zo je moet je eens indenken: de dag zit er al op, dus moe en melig en dan dat! Ze begonnen allemaal met een introductie over zichzelf, maar ook weer zo anders dan hoe wij dat zouden doen! Soms kwam het niet verder dan dat ze vertelden wat hun naam betekende, of dat ze van basketbal, ping pong en lezen hielden. De motivatie, het belangrijkste, kwam dus lang niet altijd ter sprake.. En aangezien we nog een HELE lijst te gaan hadden, vroegen we er op een gegeven moment ook niet meer naar..iets dat zeker op mijn lachspieren begon te werken samen met collega Chang Zheng, die z'n handen maar voor z'n mond hield. Maargoed, erg leuk allemaal, vooral om eens aan de andere kant van de tafel te zitten...

Zo, de volgende keer ga ik het allemaal maar weer wat beter bijhouden, want dit verhaal is nog aardig lang geworden!

Ik heb nog één klein leuk weetje: ze doen hier helemaal niet aan gelukskoekjes!! Whahaha, geen idee waar het dan wel vandaan komt, maar Ping vertelde me dat dat alleen maar in the U.S. gemaakt wordt en niet hier :s En zo is er weer een illusie minder..

Veel liefs!!

PS: 'tis al aardig warm aan het worden hier, eergister 28 graden....en het is pas APRIL!! Shiiiiit!!