Selamat Sore!

Vrijdagochtend om 09.00u. hadden Lalith, Marloes en ik een meeting met Oni Arianto (general manager) in het Kajane Hotel. Hier waren Marloes en ik op de 1e dag naar binnengelopen aangezien het er heel mooi en lux uitzag.. De prijzen waren best hoog voor studenten zoals wij en dus hadden we maar een afspraak gemaakt om toch nog een reden te hebben om daar weer eens naar binnen te lopen

Oni was een heel relaxte vent en vertelde veel uit zichzelf over Ubud en het hotel. Het was eigenlijk meer een gezellig gesprek dan een interview waarbij je de afstand voelt.. We hadden veel gelachen en op een gegeven moment noemde hij ons ‘friends'. Hij vroeg ineens ‘Where do you stay at the moment?' Nadat wij vertelden dat we in Sania's House verbleven, wilde hij weten hoeveel we daar voor betaalden. 'You can stay here if you want for the same price'. If you want: duhhh! Dus wij hadden goed nieuws te vertellen toen we terugkwamen. Donderdag en misschien vrijdag mogen we daar overnachten! Ook waren we van plan om mountainbikes te huren en vroegen we aan hem of hij nog tips had.. Nou is het zo dat, tijdens het verblijf, we dan gratis mountainbikes kunnen gebruiken en dat hij wel met ons mee wil. Ook weer geregeld; nu nog kijken of 't ook echt gaat gebeuren, want we willen graag een tocht doen om 03.00u. in de ochtend om de zonsopgang te kunnen zien..

In de middag hadden we met 2 docenten een afspraak en we zitten voor het onderzoek op de goede weg, dus dat jullie niet denken dat we hier niks doen :-P.
Zaterdag hadden we geen ‘verplichtingen' en namen we alle tijd; gezwommen en gekaart. 's Middags gingen we nog even naar Oni om te ‘bevestigen' dat de andere 2 jongens ermee instemden om in Kajane te verblijven. Hij had weer goed nieuws: hij nodigde ons uit om maandag mee te gaan met het personeel in verband met een jaarlijkse ceremonie. De meerderheid van de Balinese bevolking is Hindoeïstisch en ze komen uit heel Bali om deze ceremonie bij te wonen. Wij wilden hier natuurlijk heel graag naartoe, zonder er iets bij te kunnen voorstellen.

Zondag gingen we naar het Noorden van Bali om Lovina Beach te bezoeken. We hadden onze ‘private driver' geregeld die we de hele dag ingehuurd hadden

Na een paar uurtjes in 't busje gezeten te hebben, kwamen we terecht op een toeristloze plek. Er waren daarentegen wel heel veel winkeltjes en lokale lui die (je ziet 't al van verre aankomen) op ons afkwamen en ons iets wilden verkopen. Dat begint echt irritant te worden, want ze blijven je achterna lopen. Heel toevallig kwamen we een ander ‘Ubud-groepje' tegen, waarmee we samen konden lunchen. Zij waren zaterdag al in Lovina aangekomen en hadden de vroege zondagochtend op zee doorgebracht met de hoop dolfijnen te zien. Geen flipper te zien, alleen wat walvissen in de verte. Het strand daar is not very attractive. Donker zand (ok), maar dat je niet kan zwemmen, omdat er heel veel afval in het water ligt, is wel een tegenvaller. Dit is trouwens niet veroorzaakt door toeristen, maar gewoon door die lokale lui zelf.. Maarja wij kwamen om te snorkelen, dus gingen toch wat verder de zee op. Onder water was het wel geweldig hoor! Ik heb nog nooit in zo'n mooi aquarium gezwommen; fluorblauwe visjes, clownvissen, zebra's, ‘foute-jaren-'90'-discokleurige vissen, kleine inktvisjes en roggen..er waren geen Steve Irwin taferelen, maar de lucht was wel enorm dichtgetrokken. Het begon wat te druppen en we gingen terug naar land. Het bootje van Lalith en Marloes was al onderweg, maar met die van ons was natuurlijk weer wat mis; de motor startte niet. Intussen regende het veel harder; andere boot was uit zicht, Tim had nèt z'n shirt aan, Chris en ik waren wat aan het prutsen met een peddel. Van die man moest ik de motor vasthouden (lekker die olie) en Chris sprong in 't water. Whaha, wát een moment. Bleek dat die man de motor met té veel olie had ingesmeerd, waardoor het allemaal wat te ‘glad' verliep.... Eenmaal terug ontmoetten we een verkoper die wel wat Nederlands kon; hij is al heel lang Foster Parent kind van een Nederlands gezin. Wel bijzonder, want hij was al 37 jaar en kon ‘the support' ook weer voor zijn kinderen gebruiken.
Op de terugweg stopten we bij de Gitgit Waterfall -> de grootste van Bali en nice 2 see.

Maandag was het zover.......... Voordat het 16.00u was, hadden de jongens nog even snel een sarong gekocht. We gingen naar het hotel en werden al verwacht. Er kwam iemand naar ons toe met een stapel kleren. Wij zeiden dat we al onze eigen sarong hadden, maar niet precies wisten hoe die om te doen. Maar zij had het over ‘incomplete'.. Alleen een sarong was dus niet genoeg; de jongens moesten er nog een doek overheen dragen en 1 op 't hoofd (zoals die van Neef Lonny). Marloes en ik hadden expres iets aangedaan dat de schouders bedekte, maar er moest blijkbaar nóg iets overheen. Na veel gepas en gedoe waren we klaar voor vertrek. Tijdens de bustrip zag je heel veel mensen langs de kant naar ons staan kijken. Dan voel je je toch best ongemakkelijk dat je als toerist hier nou ook nog es bij moet zijn. Na ongeveer 45 min. kwamen we aan bij de eerste tempel Batur, hoog in de bergen gelegen. Het was druk! We stapten uit en moesten nog een stuk naar boven lopen, heel comfortabel in een sarong, waarbij 't net lijkt alsof je kleine stapjes neemt omdat je gebonden voeten hebt ofzo.. Geen toerist te zien. De jongens van het hotel vonden het hartstikke leuk dat we erbij waren en legden ons van alles uit. We stapten de eerste tempel binnen (gewoon in de openlucht) en we zagen iedereen op de grond zitten. Iedereen had wel iets wits aan; ‘t was net de pelgrimstocht naar Mekka.

Anyway de volgende groep was aan de beurt. We gingen zitten op de stenen grond; vrouwen op de knieën (help) en mannen relaxt in een kleermakerzit. Voor je had je allemaal offertjes die je moest gebruiken bij 't bidden. De eerste keer zonder iets in je hand. De 2e t/m 4e keer met een bloemetje in je hand of haar en de laatste keer niks in je handen. Je hoorde zo'n belletje rinkelen dat aangaf wanneer het begon. Het was echt een hele andere wereld die je je niet kan voorstellen. Allemaal wierook enzo. Na het gebed kwamen er allemaal priesters. Per persoon kreeg je eerst water over je hoofd, dan 3 x in je hand wat je moest opdrinken en dan nog 2 x wat je zelf over je gezicht en hoofd moest gooien. En toen kregen we nog wat rijst wat we op ons voorhoofd moesten plakken (waarvan de helft blijft zitten).. Dit ritueel hebben we een aantal keer herhaald die avond. Tussendoor zijn we ook nog gereden naar een andere tempel Besakih. Jammer dat 't zo donker was, want anders hadden we een ge-wel-dig uitzicht vanaf de berg. In de bus kregen we per persoon een maaltijd in een kartonnen taartdoos met wat Balinees scherp eten (mam ik mis de appeltaart).. Marloes en ik zijn blij dat we ingeënt zijn tegen de buiktyfus, want dat eten was al helemaal koud en zag er niet uit..maarja we hadden honger.. 's Nachts kwamen we weer aan in Ubud.

Gisteren hadden we een interview met de eigenaar van de Dragonfly; een overdreven vrouw uit San Fransisco, btje nep.. De afspraak met de Zoon van de Koning gaat waarschijnlijk niet door; hij is te druk en we zouden gebeld worden (de andere groepjes ook) maar dat gebeurd niet dus ik zie t somber in

Whaha, wat maakt ‘t ook uit he?

Ik hoor van iedereen dat het zulk heerlijk weer is in NL, volgens mij gebeurd dat altijd als ik op studiereis ben, geniet ervan!!

Liefs Anita